ارزیابی سند پایه الگوی اسلامی- ایرانی پیشرفت

گرچه حرکت به سمت تدوین الگوی پیشرفت بومی، بیانگر بلوغ و خودآگاهی نظری نظام سیاستگذاری محسوب می شود و ازاین رو انتشار سند پایه الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت را باید
به فال نیک گرفت، اما بخش تدابیر سند الگوی پایه اسلامی ایرانی پیشرفت، از جهت رویکردی که به حل مسائل کشور دارد و پارادایم حاکم بر آن، به شدت مورد نقد است. این گزارش ضمن اشاره به نقاط قوت سند الگوی پایه، به بیان هشت نقد پارادایمی مستتر در بخش تدابیر این سند می پردازد که پیشنهاد می شود در مراحل اصلاح و تکمیل سند، این ایرادات پارادایمی مورد توجه جدی قرار گیرد. سرفصل نقدها به بخش تدابیر عبارتند از: نادیده انگاشتن مسئله تزاحم ها در سیاستگذاری، فهم ناصحیح از «تدابیر» و غفلت از چگونگی ها، بی توجهی به پایبند نبودن شیوه کنونی سیاستگذاری کشور به «هر» الگو، حرکت از حال به آینده به جای حرکت از آینده به اکنون، غفلت از تجارب گذشته سیاستگذاری در جمهوری اسلامی، نادیده گرفتن نقش بوروکراسی و نظام انگیزشی بوروکرات ها، مسئله وابستگی به مسیر طی شده و دوره گذار و در نهایت غفلت از پویایی های الگو یعنی نظام پایش، اصلاح و ضمانت اجرای الگو. بر اساس فراخوان رهبر معظم انقلاب درباره بررسی و اظهارنظر کارشناسان و قوای سه گانه و همچنین مهلت دوساله مقرر در متن معظمله، پیشنهاد میشود به دلیل ضعف های جدی در بخش افق و تدابیر، مرکز الگو مکلف شود در سه بخش ساختاری، رویه ای و محتوایی مبتنی بر بازخورد قوای سه گانه و کارشناسان ظرف یکسال، نسبت به اصلاح و بازنویسی سند (به همراه شاخصها و تقسیم کار ملی سند) اقدام نماید و در سال دوم مجلس شورای اسلامی در کنار سایر قوا، به تدقیق نقش قانونگذاری و نظارتی خود در پیشبرد سند الگو بپردازد.