ارائه مدل ساختاری مشارکت اجتماعی بر مبنای خودکارآمدی، هویت اجتماعی و تاب‌آوری بر اساس نقش میانجیگری امید

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف ارائه مدل ساختاری پیش­بینی مشارکت اجتماعی بر اساس میزان خودکارآمدی، هویت اجتماعی، تاب آوری با نقش میانجی امید انجام شد. روش کار: پژوهش حاضر از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش، همبستگی با رویکرد مدل ساختاری بود. از جامعه کارکنان یک شرکت دولتی، با استفاده از روش تصادفی ساده 303 نفر انتخاب شد و پرسشنامه­های پژوهش شامل هویت اجتماعی (جنکینز، 2008)، امیدواری (اشنایدر و همکاران، 1991)، مقیاس تاب­آوری (کانر و دیویدسون، 2003)، خودکارآمدی (شرر و همکاران،1982) و  مشارکت اجتماعی (درستکار، 1397) بود. برای تحلیل داده­های پژوهش از آزمون همبستگی پیرسون، آزمون رگرسیون چندمتغیری و جهت برازش مدل اندازه گیری پژوهش از تحلیل عاملی تاییدی استفاده شد. نتایج: نتایج نشان داد که امید، هویت اجتماعی، تاب­آوری و خودکارآمدی بر مشارکت اجتماعی تاثیر مستقیم دارند (005/0≥p). همچنین هویت اجتماعی، تاب­آوری و خودکارآمدی با نقش میانجی­گری امید بر مشارکت اجتماعی تاثیر دارد (005/0≥p). نتیجه گیری: با توجه به اهمیت مشارکت اجتماعی در سازمان­ها، می­توان از نتایج این پژوهش به منظور پیش­بینی و تقویت مشارکت اجتماعی استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

مشارکت اجتماعی ، خودکارآمدی ، تاب آوری ، هویت اجتماعی ، امید