کاهش ترک ناشی از تغییرشکل های وابسته به زمان در تار کششی سازه های بتنی بااستفاده از لایه انعطاف پذیر

تخمین مقادیر دقیق نیروها، تنشها و تغییرشکلهای اعضای سازه ای بتنی مسلح، از دیرباز بعنوان یکی از اهداف اصلی مهندسین سازه مطرح بوده است. یک طراح بایستی قادر باشد شناخت درستی از رفتار درازمدت سازه بتنی مورد نظر که موجب بروز پدیده های غیرخطی در سازه می شود، بدست بیاورد. سوالات تحقیق: در این تحقیق، چگونگی کاهش ترک ناشی از خزش با استفاده از لایه ای با مقاومت کششی بالا و نحوه مدلسازی آن بصورت آزمایشگاهی به گونه ای که بتوان شرایط واقعی را مجسم نمود، مورد بررسی قرار گرفته است. روش تحقیق: در این مقاله تلاش شده است، بعد از شناخت دقیق تغییرشکلهای وابسته به زمان و تشخیص معادلات رفتاری این دسته از تغییرشکلها، برای به حداقل رساندن احتمال ترک خوردگی در اثر اینگونه تغییرشکلها و افزایش قابلیت افزایش طول بیشتر، لایه ای انعطاف پذیر در حد فاصل بین آرماتورهای کششی و سطح خارجی بتن قرار داده شده است که این امر سبب کاهش ترک خوردگی ناشی از خزش و جمع شدگی می گردد. آزمایشات به جهت جامعیت بیشتر بحث برای دو وضعیت بتن معمولی و بتن سبک انجام گردید. نتیجه گیری: رفتار سازه و روند افزایش مقاومت آن بیانگر این واقعیت است که، چه در بتن های سبک و چه در بتن های معمولی، هر دو نتایج یکسانی مبنی بر افزایش مقاومت نشان می دهند که این مطلب بیانگر اثرات مفید و موثر لایه موجود در ناحیه کششی می باشد.

کلیدواژه ها:

ترک خوردگی ، تغییر شکلهای وابسته به زمان ، لایه انعطاف پذیر