فرایند تاریخی قرارداد ۱۹۷۵ الجزایر – اروندرود (۱۹۷۵ – ۱۹۸۱)

بنیان پژوهش حاضر مبتنی بر پایبندی به عهدنامه ی ۱۹۷۵ که از جامعیت و یکپارچگی لازم برخوردار است و برای حل اختلاف بین ایران و عراق دارای اهمیت حیاتی می باشد. روش این پژوهش تاریخی - کتابخانه ای است و در این مسیر مشخص گردید که اختلافات بین دو کشور دارای تاریخی طولانی است. پس از استقلال عراق، منازعات مرزی با ایران افزایش یافت و دو کشور به طور دائم در تلاش برای حل این منازعات با سازوکارهای حقوقی بوده اند که از مهم ترین این اقدامات، انعقاد قرارداد ۱۹۷۵ الجزایر می باشد. عهدنامه ی الجزایر با در نظر گرفتن نحوه ی تدوین محتوایی و جزئیات حقوقی آن از جامعیت لازم برخوردار است. این قرارداد کامل ترین عهدنامه برای مدیریت دراز مدت اختلافات ژئوپلتیکی بین ایران و عراق است و اروند رود به طور طبیعی یک خط مرزی را تشکیل می دهد. اگر چه بعضی از دولتمردان فعلی عراق دیدگاه های جدید و گاهی مغرضانه در مورد این قرار داد دارند، به هر حال اجرایی کردن کامل عهدنامه و پایبندی دو کشور به آن پروتکل الحاقی تامین کننده ی منافع جمهوری اسلامی ایران است و دیدگاه های جدید از طرف مقابل به عنوان تهدید تمامیت ارضی ایران می باشد.

کلیدواژه ها:

قرارداد ۱۹۷۵ الجزایر ، اختلافات مرزی ، اروندرود ، ایران ، عراق