تاثیر کم کاری و پرکاری تیروئیدی پس از محدودیت شدید خوراکی بر عملکرد تولیدی و شاخص آسیت در جوجه های گوشتی

زمینه مطالعاتی: مطالعه عملکرد رشد و بازده تولید جوجه های گوشتی به دنبال کم کاری و پرکاری موقت تیروئیدی پس از محدودیت شدید خوراکی. هدف: این آزمایش به منظور بررسی اثرات­ پرکاری و کم کاری تیروئیدی متعاقب محدودیت شدید خوراکی بر رشد جبرانی، صفات تولیدی و پارامترهای خونی جوجه های گوشتی انجام شد. روش کار: تعداد ۶۴۰ قطعه جوجه یکروزه گوشتی در قالب طرح کاملا تصادفی به ۱۶ واحد آزمایشی شامل ۴ تیمار و هر تیمار ۴ تکرار اختصاص داده شدند. گروه های آزمایشی شامل ۱) گروه شاهد، بدون اعمال محدودیت غذایی، ۲) گروه محدودیت غذایی یک روز در میان از سن ۸ تا ۲۱ روزگی، ۳) گروه مصرف کننده لووتیروکسین بعد از قطع محدودیت غذایی  و ۴) گروه مصرف کننده متی مازول بعد از قطع محدودیت غذایی بود. صفات عملکردی طی سه مرحله آغازین (۱ تا ۲۱ روزگی)، میانی (۲۲ تا ۳۵ روزگی) و پایانی (۳۶ تا ۴۹ روزگی) اندازه گیری شدند. در پایان دوره از هر تکرار سه قطعه پرنده پس از خونگیری، کشتار شدند. نتایج: بررسی آماری نشان داد که اعمال محدودیت غذایی در دوره آغازین به طور معنی­داری افزایش وزن روزانه را کاهش داد (۰۵/۰p <) اما در کل دوره تاثیر معنی داری بر این عملکرد نداشته است (۰۵/۰P>). در کل دوره آزمایش محدودیت غذایی به طور معنی داری خوراک روزانه مصرفی و ضریب تبدیل خوراک را کاهش و شاخص تولید را افزایش داد (۰۵/۰p <). مصرف لووتیروکسین بعد از یک دوره محدودیت غذایی به طور معنی­داری خوراک مصرفی روزانه و ضریب تبدیل نهایی را کاهش و شاخص تولید را افزایش داد (۰۵/۰p <)؛ اما مصرف متی­مازول تاثیر معنی­داری بر عمده صفات عملکرد اقتصادی نداشت و درنهایت هم باعث کاهش معنی­دار وزن نهایی گردید. مصرف لووتیروکسین و متی مازول باعث افزایش معنی­دار وزن نسبی کبد درمقایسه با گروه شاهد شد؛ همچنین بین گروههای آزمایشی تفاوتی در مقادیر هماتوکریت و شاخص بروز آسیت مشاهده نشد (۰۵/۰P>). نتیجه گیری نهایی: بنظر می­رسد اعمال محدودیت غذایی یک روز در میان از سن ۸ تا ۲۱ روزگی بدون اعمال کم کاری و پر کاری تیروئیدی باعث بهبود عملکردهای تولیدی بدون تاثیر منفی بر خصوصیات لاشه می­شود.

کلیدواژه ها:

رشد جبرانی ، شاخص آسیت ، پرکاری تیروئیدی ، کم کاری تیروئیدی ، محدودیت خوراکی