استفاده از بیومارکرهای غیر ژنتیکی آنتی گد ۶۵، آنتی انسولین (II) و C-peptide در افتراق دیابت نوع MODY در جمعیتی از بیماران دیابتی استان اصفهان

زمینه و هدف: دیابت شیرین گروهی از اختلالات متابولیک در بدن است که با افزایش سطح قند خون همراه است. دیابت به سه گروه نوع یک (T۱D)، نوع دو (T۲D) و تک ژنی تقسیم می شود. دیابت بارز شده در بلوغ جوانان (MODY) نوعی دیابت تک ژنی می باشد که معمولا با T۱D یا T۲D اشتباه گرفته می شود. هدف از این مطالعه، تشخیص MODY از طریق مارکرهای غیر ژنتیکی و تعیین فراوانی آن در جمعیت استان اصفهان است که این امر علاوه بر صرفه جویی در زمان و هزینه، در پیش آگهی و ارائه ی درمان مناسب، اهمیت دارد. روش بررسی: در این مطالعه ی توصیفی- تحلیلی، ۲۰۸۵ بیمار دیابتی با طول دوره ی بیماری ۶-۲ سال، مورد بررسی قرار گرفتند و پس از بررسی علائم بالینی، در ۵۷ فرد دارای علائم MODY، سه مارکر C-peptide، آنتی گد ۶۵ و آنتی انسولین (II) با روش الایزا اندازه گیری و با افراد سالم، بیماران مبتلا به دیابت نوع یک و دو تایید شده، مقایسه شد. یافته ها: در این مطالعه ی توصیفی- تحلیلی از میان ۲۰۸۵ بیمار دیابتی، در ۵۰۰ نفر آن ها سن بروز بیماری کمتر از ۲۵ سال بود که از میان آن ها، ۵۷ بیمار مشکوک به MODY بودند و پس از بررسی سه مارکر بیوشیمیایی ذکر شده، ۴۱ بیمار برای آنتی گد ۶۵ و آنتی انسولین (II)، منفی و دارای سطح قابل تشخیص  c-peptide بودند و تفاوت سطوح این سه مارکر در گروه مشکوک به MODY دارای تفاوت معنی دار (۰۰۱/۰ برای آنتی گد ۶۵، ۰۱۷/۰ برای آنتی انسولین ۲ و ۰۰۹/۰ برای C-peptide) بود. نتیجه گیری: استفاده از بیومارکرهای غیر ژنتیکی اختصاصی، برای تشخیص MODY بسیار ارزشمند است و می توانند همراه با سایر ویژگی های بالینی، برای غربالگری طیف وسیعی از بیماران دیابتی مورد استفاده قرار گیرند. درنهایت، فقط افراد مشکوک برای انجام تست های ژنتیکی، انتخاب می شوند.

کلیدواژه ها:

MODY ، Anti-GAD۶۵ ، Anti Insulin (II) ، C-peptide. ، MODY ، آنتی گد ۶۵ ، آنتی انسولین (II) ، C-peptide.