تاثیر یک ماه فعالیت بدنی بر کیفیت زندگی معتادان تحت درمان

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر یک ماه فعالیت بدنی بر کیفیت زندگی معتادان تحت درمان بود. روش تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی بوده که به صورت کاربردی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با دو گروه (فعالیت بدنی و گروه کنترل) انجام شد. جامعه آماری این پژوهش شامل افراد معتاد هروئینی که بیش از ۳ سال مصرف سابقه دارند، می باشد که جهت درمان به یکی از کمپ های واقع در تبریز در بازه زمان مشخص رجوع کرده اند که ۳۰ نفر از آنها به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شد. روش نمونه گیری به صورت در دسترس و هدفمند از جامعه این معتادان بود که مدت سه سال سابقه مصرف داشتند و دامنه سنی آنها بین ۲۳ تا ۵۰ سال بودند. پس از ثبت اطلاعات دموگرافیک داوطلبان به عنوان پیش آزمون کیفیت زندگی SF-۳۶ آن ها توسط پرسشنامه اندازه گیری شد. بعد از مرحله پیش آزمون، آزمودنی های گروه تجربی، به مدت یک ماه، سه روز در هفته در ساعت مقرر در محل مورد نظر آزمونگر حضور یافتند و به صورت گروهی، تحت نظارت مستقیم به انجام فعالیت بدنی منتخب پرداختند. زمانی که برای هر دو گروه در نظر گرفته شده یکسان بوده به طوری که در طول زمان پژوهش سعی شده برای هر دو گروه تعداد افراد مساوی با سنین مساوی در نظر گرفته شود. سرانجام در پایان یک ماه فعالیت بدنی، یکبار دیگر تمامی آزمودنی ها به پرسشنامه کیفیت زندگی به عنوان پس آزمون پاسخ گو بودند. همچنین برای گروه کنترل هیچ گونه فعالیت بدنی و تحرکی در نظر گرفته نشده بود. نتایج نشان داد که بین کیفیت زندگی معتادان تحت درمان دارای فعالیت بدنی در یک ماه با معتادان تحت درمان غیر فعال اختلاف معنی داری وجود دارد (۰۵/۰ >P). در نتیجه میزان تغییرات کیفیت زندگی در گروه آزمایش بطور معنی داری بیشتر از گروه کنترل می باشد. با توجه به یافته های حاصل از پژوهش، می توان نتیجه گیری نمود که با به کارگیری یک برنامه ورزشی منظم، می توان سطح کیفیت زندگی را در ابعاد مختلف در معتادان را افزایش داد.

کلیدواژه ها:

کیفیت زندگی ، فعالیت بدنی ، معتادان