اثرات زیست محیطی بافت های متروکه در منطقه سیستان

ارزیابی زیست محیطی، به عنوان یکی از مهمترین ابزار در فرایند برنامه ریزی توسعه پایدار بوده و لذا توجه به آن در سیاست گذاریها و برنامه ریزی ها امری اجتناب ناپذیر است. با توجه به تغییرات همه جانبه و سریعی که در شهرهای ایران از چند دهه گذشته شروع و در حال انجام است، ارزیابی اثرات زیست محیطی شهرها برای دستیابی به یک برنامه ریزی شهری مناسب و در عین حال همگام با متغیرهای محیط طبیعی ضروری به نظر میرسد. لذا هدف پژوهش حاضر، به بررسی اثرات زیست محیطی بافت های متروکه در منطقه سیستان پرداخت. روش تحقیق مورد استفاده در این پژوهش، توصیفی- تحلیلی است. در این پژوهش مصاحبه ای به خبرگان و کارشناسان منطقه سیستان در جهت بررسی اثرات زیست محیطی بافت های متروکه صورت گرفت و همچنین مطالعات میدانی نیز صورت گرفت. نتایج به دست آمده در این پژوهش نشان داد که بافت های متروکه در منطقه سیستان در وضعیت نامناسبی به سر می برد. کارشناسان عواملی از قبیل محیط فیزیکی (کیفیت صدای زمینه، رژیم آب های سطحی، مورفولوژی شبکه دره ها، فرسایش خاک، رسوب گذاری و شکل زمین) و محیط بیولوژیک (تراکم پوشش گیاهی، زیستگاه های جانوری، الگوهای رفتاری جانوران و مهاجرت جانوران) را به عنوان عوامل اثرات زیست محیطی بافت متروکه منطقه سیستان عنوان کردند. مهمترین راه حل ها در زمینه کاهش مشکلات اشاره شده دفع صحیح مواد زائد جامد، توسعه شبکه جمع آوری و تصفیه فاضلاب، از بین بردن حشرات و جلوگیری از زادوولد آنها، ایجاد و توسعه فضای سبز شهری و ایجاد کمربند سبز جنگلی در اطراف بافت متروکه به منظور محدودکردن و مهار مشکلات زیست محیطی در منطقه سیستان می باشد.

کلیدواژه ها:

اثرات زیست محیطی ، بافت های متروکه ، منطقه سیستان