ارزیابی پتانسیل گردشگری سواحل (مطالعه موردی: استان هرمزگان)

بوم گردی دریایی یکی از بخش های صنعت جهانی گردشگری است که به سرعت در حال گسترش می باشد. در همین راستا کشور ایران به واسطه دارا بودن بالغ بر ۱۸۰۰ کیلومتر مرز آبی با خلیج فارس و دریای عمان و ۹۰۰ کیلومتر نوار ساحلی با دریای کاسپین از ظرفیت بسیار بالایی برای رشد و توسعه این بخش از صنعت گردشگری برخوردار است. پژوهش حاضر در با هدف بررسی ابعاد اجتماعی و فرهنگی جوامع سنتی ساحل نشین در مناطق مختلف استان هرمزگان با هدف کمک به چگونگی دستیابی به توسعه پایدار گردشگری انجام گرفت. برای این منظور در قالب یک پژوهش کیفی و با استفاده از روش اصول نظری مبنایی (GT) عوامل موثر بر معیشت ساحل نشینان بومی استان هرمزگان مورد شناسایی گردید و در ادامه با بررسی بستر اجتماعی موجود، وضعیت حکمرانی گردشگری به منظور کمک به توسعه پایدار گردشگری در کشور مورد ارزیابی کیفی قرار گرفت. نتایج ارزیابی بستر اجتماعی- فرهنگی نشان داد که در بین افراد بومی گرایش به همکاری با دولت برای توسعه گردشگردی و همچنین آگاهی نسبت به اثرات فعالیتهای انسانی بر بوم سازگان ساحلی و دریایی در سطح مناسبی است. همچنین نتایج رتبهبندی مناطق ساحلی استان هرمزگان بر اساس پتانسیل های توسعه گردشگری دریایی نیز نشان داد که به ترتیب جزیره قشم دارای رتبه اول و بندر خمیر و سیریک به طور مشترک در رتبه دوم و همچنین جاسک و میناب نیز در رتبه سوم قرار گرفتند. در مجموع استان هرمزگان از حیث تجهیزات گردشگری دچار ضعف جدی است و صرفا شهر بندرعباس به عنوان مرکز استان از امکانات سخت افزاری نسبتا خوبی برخوردار است. نتایج پژوهش حاضر میتواند اطلاعات مفیدی را در جهت توسعه پایدار بوم سازگان دریایی در استان هرمزگان و سایر استانهای با پتانسیل گردشگری دریایی در اختیار مدیران اجرایی قرار دهد.

کلیدواژه ها:

اصول نظری مبنایی ، بوم گردی جامعه محور ، تئوری اشباع نظری ، گردشگری دریایی ، مدیریت سواحل.