بررسی الگوی سکونتگاه های پارینه سنگی با استفاده از پارامترهای ژئواقلیمی در رشته کوه زاگرس

فاکتورهای محیطی استفاده شده در انتخاب سکونتگاه های پارینه سنگی، شکل کلیدی در تحلیل آگاهی های گردآورنده های شکارچی از محیط پیرامونشان بوده و در فهم استراتژی بقایی که آنها به کار گرفته اند کمک می کند. این تحقیق با بررسی متغیرهای منطقه ای حاکم در چندین ناحیه سکونتگاهی که در رشته کوه زاگرس واقع شده اند و با بهره گیری از ابزار GIS به تحلیل بزرگ مقیاس مکانی پرداخته است. در بررسی الگوی سکونتگاه های دیرینه از متغیرهای جهت شیب، میزان شیب، ارتفاع و نوع سکونتگاه ها در غارها، خط برف مرز دائمی، منحنی استقرار درخت بلوط و فاصله از رودخانه بهره گرفته شد. نتایج حاصله یکسری از الگوهای سکونتگاهی متفاوت را در طی دوره موسترین و برادوستین ارائه می دهند. قابلیت دید رودخانه از سکونتگاه های دیرینه شکل مشخصه تمامی این دوره ها بوده و فاصله بین رودخانه ها و سکونتگاه ها در طول تاریخ متحول شده است. مقایسه مدل های اقلیمی دلالت بر این دارد که غارهای یافته، بیستون، قمری(اشکفت) و پاسنگر از خطوط منحنی میزان خط برف مرز ۲۰۱۹ متری و خط استقرار درخت بلوط ایرانی با ارتفاع ۲۰۰۰ متری و همچنین فاصله از رودخانه و پهنه دست یابی به غذا در انطباق کامل می باشند.

کلیدواژه ها:

سکونتگاه پارینه سنگی ، غار ، موسترین ، برادوستین ، برف مرز دائمی ، زاگرس