ارزیابی میزان تراکم و ارتباط آن با آسیب پذیری لرزه ای (نمونه موردی: منطقه چهار شهرداری تهران)

وضعیت تراکم در کلان شهرهای کشور ازجمله تهران، با افزایش شدید جمعیت و بدون توجه به آثار اجتماعی، اقتصادی، روانی، فضایی-کالبدی و زیست محیطی مشکلات و مسائلی را به وجود آورده که توجه مدیران و برنامه­ریزان شهری را به­خود جلب نموده است. پژوهش حاضر به­دنبال دست یابی به یک چارچوب مناسب از تراکم (تراکم جمعیتی، تراکم ارتفاعی و تراکم کاربری) در سطح نواحی نه گانه در منطقه چهار شهر تهران می­باشد و در ادامه تاثیر تراکم بر افزایش آسیب پذیری ناشی از زلزله را ارزیابی می­کند. ماهیت پژوهش کاربردی و روش بررسی پژوهش با استفاده از مدل های فازی، همبستگی و رگرسیون خطی چندمتغیره می باشد. روش جمع آوری داده­ها در این پژوهش به صورت اسنادی و پیمایشی است. بر همین اساس با استفاده از روش مجموع ساده وزنی فازی (FSAW) مشخص گردید که ناحیه ۶ (رتبه تراکمی: ۴۶/۱) و ناحیه ۵ (رتبه تراکمی: ۴۸/۲)؛ به ترتیب بالاترین میانگین رتبه تراکم را به­خود اختصاص داده اند؛ و به­عبارتی عمده تراکم های جمعیتی، کاربری و ارتفاعی منطقه چهار شهرداری تهران، در این نواحی بوده­اند. هم­چنین با استفاده از همبستگی و نیز رگرسیون خطی چندمتغیره ارتباط آسیب پذیری با انواع تراکم مورد بررسی قرار گرفت و مشخص شد که ضرایب همبستگی چندگانه این سه متغیر مستقل با متغیر وابسته (یعنی آسیب پذیری مساکن)، برابر با ۷۵۴/۰ است؛ و نیز ضریب رگرسیون تراکم های سه گانه بیانگر این بوده است که ضریب رگرسیون تراکم جمعیتی برابر با ۷۳۸/۰، ضریب رگرسیون تراکم ساختمانی برابر با ۳۰۸/۰ ضریب رگرسیون تراکم کاربری برابر با ۱۶۵/۰ بوده است که در حقیقت بیش­ترین ضریب متعلق به تراکم جمعیتی در سطح نواحی نه گانه منطقه چهار شهر تهران است.

کلیدواژه ها:

تراکم جمعیتی ، کاربری ، تراکم ارتفاعی ، آسیب پذیری مساکن