بازماندگی شیعیان اندونزی از مشارکت در فرآیند و ساختار قدرت سیاسی

اندونزی ازجمله کشورهای مسلمان جنوب شرق آسیاست که در دهه­های اخیر، پیشرفت قابل توجهی در عرصه­های اقتصادی و سیاسی داشته است. این پیشرفت امروزه در عرصه سیاسی به شکل فعالیت گروه های مختلف در قالب احزاب و جناح­های سیاسی در فرایند تصمیم­گیری­ها در این کشور دیده می­شود. سوال اصلی این است که چرا شیعیان اندونزی در روند تغییر جایگاه سیاسی اجتماعی خود، ناکام بوده و نتوانسته­اند نقش و جایگاه سیاسی مناسبی در این کشور پیدا کنند. در راستای پاسخ به سوال مطرح شده، بر مبنای ادغام دو نظریه بسیج سیاسی و ساختار فرصت سیاسی می توان این فرضیه را بیان نمود که پنج مولفه جمعیت پراکنده همراه با ضعف بنیه اقتصادی شیعیان، رهبران متفرق و غیرسیاسی، ایدئولوژی حاکم و انسداد سیستم سیاسی، سازمان ناکارآمد و عدم دسترسی به متحدان متنفذ و عدم استفاده سیاسی از فرصت رسانه ای، نقش مهمی در بروز این وضعیت داشته است. یافته­های پژوهش نیز نشان می­دهد جمعیت شیعیان اندونزی پیوستگی جغرافیایی لازم، سازمان­هایی با رویکرد هم افزا و بسیج­کنندگی، ایدئولوژی پویا و موثر و رهبرانی با دغدغه­های اجتماعی سیاسی نداشته و ندارد. شیعیان این کشور از فرایند مشارکت در قدرت بازمانده­اند. مقاله از روش توصیفی و شیوه کتابخانهای گردآوری و تحلیل دادهها بهره مند است.

کلیدواژه ها:

شیعیان اندونزی ، ایدئولوژی ، قدرت ، ساختار سیاسی