تاثیر چهار هفته تمرین پلایومتریک بر تعادل و هماهنگی پسران کاراته کا

سال انتشار: 1394
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 134

متن کامل این مقاله منتشر نشده است و فقط به صورت چکیده یا چکیده مبسوط در پایگاه موجود می باشد.
توضیح: معمولا کلیه مقالاتی که کمتر از ۵ صفحه باشند در پایگاه سیویلیکا اصل مقاله (فول تکست) محسوب نمی شوند و فقط کاربران عضو بدون کسر اعتبار می توانند فایل آنها را دریافت نمایند.

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

SPORTC01_066

تاریخ نمایه سازی: 19 دی 1400

چکیده مقاله:

مقدمه: ورزشکاران در هر رشتهای به دنبال بهبود عملکرد بوده و از روشهای متفاوتی برای بهبود توانایی هایشان بهره میگیرند. در میان رشته ها، کاراته از اهمیت خاصی برخوردار است و یکی از انواع هنرهای رزمی و دفاع شخصی است که در سبکهای مختلف اجرا میشود. در اجرای تکنیکها و حرکات این رشته عوامل گوناگونی از جمله تعادل و هماهنگی نقش ایفا میکنند .[۱] از طرفی برای بهبود این قابلیتها، روشها و برنامه های تمرینی متنوعی توسط متخصصان و مربیان مورد استفاده قرار میگیرند. در این میان تمرینات پلایومتریک یا پرشی جهشی، روشی در تمرینات مقاومتی است که بسیار در بین مربیان و ورزشکاران رواج یافته است .[۲] این تمرینات مانند پریدن، جهیدن، لیلی کردن با هدف افزایش عملکرد عضلانی اجرا میشوند .[۱]انیس و همکاران(۲۰۱۴) ۱ تاثیر مثبت تمرینات پلایومتریک (چند شیوه تمرینی) ۸) هفته) را گزارش کردهاند .[۳] می۵ر و همکاران(۲۰۰۶) ۲ و نیز توئیست و همکاران (۲۰۰۸) ۳ در پژوهشهای خود تاثیر معنادار تمرینات پلایومتریک بر تعادل آزمودنیها را گزارش کردند. در مقابل، تحقیق ارزی و اسدی (۲۰۱۱) بر روی دو شیوه تمرینی پلایومتریک ۸) هفته) ۱۸/۸۱ -۱/۴۶)سال) نشان داد که بین تمرین پلایومتریک و بهبود تعادل آزمودنیها (مردان) اختلاف معناداری وجود ندارد .[۴]مارکوویس و همکاران( ۲۰۱۰) ۴ در بازبینی مقالاتی که در مورد تاثیر تمرینات پلایومتریک بر سازگاریهای عملکردی و عصبی عضلانی در چند دهه اخیر انجام دادند؛ نتیجه گرفتند که تمرینات پلایومتریک بیشتر بر روی اندام تحتانی صورت گرفته که در بسیاری از موارد تاثیر مثبت تمرینات پلایومتریک بر هماهنگی را نشان داده اند .[۵]با توجه به نتایج متفاوت تحقیقات مذکور و در راستای ادامه این تحقیقات به ویژه در رشته کاراته که پژوهشهایی در زمینه تمرینات پلایومتریک و رشته کاراته در داخل و خارج ایران یافت نشد؛ در تحقیق حاضر محقق به دنبال آن است که تاثیر تمرینات پلایومتریک بر تعادل و هماهنگی را در کاراته کاهای استان (آذربایجان شرقی) بررسی نماید.روش شناسی: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی و روش اجرا بدینگونه بود که تعداد ۲۲ نفر از کاراته کاها در محدوده سنی نوجوانان و جوانان ۱۷-۱۲)سال) برای نمونه انتخاب و بطور غیرتصادفی به دو؛ گروه تجربی (n=۱۱) و کنترل (n=۱۱) تقسیم شدند. ابتدا یک پیش آزمون برای سنجش شاخصهای تعادل و هماهنگی از هر دو گروه گرفته شده، پس از بررسی توزیع طبیعی با آزمون شاپیرو-ویلک، گروه تجربی به مدت چهار هفته (هفته ای سه جلسه) یک برنامه ۲۰ دقیقه ای از تمرینات پلایومتریک را هم در ابتدای برنامه تمرینات عادی کاراته انجام دادند و گروه کنترل فقطبرنامه عادی تمرینی (تمرین کاراته بدون تمرینات پلایومتریک) را اجرا نمودند. بعد از چهار هفته تمرین از هر دو گروه برای سنجش دوباره تعادل و هماهنگی، پس آزمون به عمل آمد. در این تحقیق از نرم افزارهای SPSS۲۲ و Excel۲۰۱۱ و آزمون t مستقل در سطح معنیداری (P<۰/۰۵) استفاده گردید.نتایج: یافته های تحقیق حاضر نشان دادند که چهار هفته تمرین پلایومتریک بر تعادل و هماهنگی پسران کاراته کا تاثیر معنیداری دارد .(P<۰/۰۵)بحث و نتیجه گیری: تجزیه و تحلیل داده های حاصل از تحقیق حاضر نشان دادند که چهار هفته تمرین پلایومتریک به طور معناداری بر تعادل و هماهنگی پسران کاراته کا تاثیر مثبت داشت.سرعت کشش میتواند توسط هماهنگی عصبی عضلانی محدود شود؛ تمرین در زمان پیش از کشش انفجاری، تاثیر عصبی را با افزایش عملکرد عصبی عضلانی بهبود میدهد. تمرین پلایومتریک میتواند منجر به تغییر در سیستم عصبی گردد که افراد را قادر میسازد تا به هماهنگی بهتری در فعالیت گروه های عضلانی دست پیدا کنند .[۴]با توجه به وجود برخی تحقیقات اندک در زمینه تاثیرگذاری تمرینات پلایومتریک بر تعادل در محدوده های سنی مختلف و اینکه بیشتر تحقیقات مذکور تاثیر تمرینات پلایومتریک را بر تعادل دینامیک و هماهنگی در برخی رشته های ورزشی مورد بررسی قرار داده انداحتمالا از دلایل بهبود هماهنگی آزمودنیها میتوان به بهبود قدرت، تسلط بر حرکات و در نتیجه هماهنگی عصبی عضلانی در ناحیه عضلات دست اشاره نمود؛ با این حال برای نتیجه گیری قطعی در مورد تاثیر تمرینات پلایومتریک بر تعادل و هماهنگی، تحقیقات بیشتری مورد نیاز است.

نویسندگان

بهمن پناهی

کارشناس ارشد فیزیولوژی ورزشی دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه تبریز

رامین امیرساسان

دانشیار گروه فیزیولوژی ورزشی دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه تبریز