نگاهی به مشکلات کلان شهرها مدیریت یا حکمروایی شهری (مطالعه موردی: کلانشهر شیراز)

توسعه چشمگیر شهرنشینی همراه با توسعه شهرها از نظر جمعیت و مساحت باعث ظهور پدیده های نوینی از جمله کلان شهرها و شهرهای جهانی شده است. آنچه امروز کلان شهر شیراز نامیده می شود، حاصل فرآیند چندین ساله است که به ویژه در دهه های اخیر رشد قابل توجهی را تجربه کرده است. توسعه شهرنشینی و بزرگ شدن این شهر، علاوه بر اینکه در کاهش امنیت و رفاه شهروندان نقش داشته، نارسایی هایی را نیز در زندگی آن ها به ویژه از نظر اقتصادی، اجتماعی و کالبدی به وجود آورده است، که در بسیاری موارد این نارسایی ها به صورت مسائل حاد جلوه گر شده است. پیشی گرفتن شهرنشینی از روند توسعه اقتصادی و اجتماعی یکی از ویژگی های مهم این پدیده محسوب می شود که منجر به بروز و تشدید مشکلات شهری گردیده است. عدم انطباق نیازها و الویت های شهروندان با برنامه های ارائه شده، تمرکز بیش از حد، کمبود زمین و مسکن و پیدایش اسکان غیررسمی، افزایش نرخ بیکاری و گسترش گروه های فقر، وخامت روزافزون ترافیک شهری، کمبود مسکن و... را می توان از جمله آثار این رخداد محسوب کرد. بروز چنین مشکلاتی درشهر از یک طرف و از طرف دیگر ناکارآمدی مدیریت شهری، فقدان بودجه و اعتبار کافی و فقدان مدیریت یکپارچه در منطقه شهری منجر به شکل گیری وضعیت ناپایداری در شهر شده است. پژوهش حاضر نشان می دهد که اجرای مدیریت یکپارچه مجموعه شهری شیراز با رویکرد حکمروایی شهری در کنار برنامه ریزی راهبردی از مهمترین سیاست های اثرگذاری هستند که در طی یک فرایند مشخص به سازمان یابی فضایی، تکوین منطقه ای مطلوب و تامین نیاز، رفاه و امنیت شهروندان منجر می گردد.

کلیدواژه ها:

مدیریت یکپارچه ، حکمروایی شهری ، کلان شهر ، برنامه ریزی راهبردی ، نظام مالی پایدار