تقابل فاصله گذاری اجتماعی و فضاهای اجتماع پذیر شهری: مروری بر چالش ها و راهکارهای پیش رو در طراحی شهری پسا همه گیری

با ظهور بیماری کووید-۱۹ و اقدامات مرتبط با فاصله گذاری اجتماعی، نحوه استفاده از فضاهای عمومی اجتماع پذیر دچار تغییر و تحول شده است. نشاط و سرزندگی اجتماعی در فضاهای شهری معمولا به ظرفیت مکانی فضا برای القاء فعالیت های اجتماعی و اقتصادی پر جنب و جوش اشاره دارد که هم اکنون با همه گیری ویروس کرونا این میزان به کمترین حالت ممکن رسیده است و مردم همانند سابق تمایل چندانی به حضور در فضاهای اجتماع پذیر از خود نشان نمی دهند. از این رو تحقیق حاضر در پی آن است تا با مروری بر چالش ها و راهکارهای پیش رو، به بررسی تقابل بین فاصله گذاری اجتماعی و فضاهای اجتماع پذیر در محیط های شهری بپردازد. روش انجام پژوهش حاضر بر مبنای تحلیل کیفی می باشد. یافته ها نشان داد که تغییرات ناشی از کاهش رفت و آمد وسایل نقلیه منجر به دگرگونی در برخی از کاربری ها شده است و خیابان ها نیز به فضاهای چند عملکردی تغییر یافته اند. در نتیجه، در بسیاری از محله ها، فاصله گذاری اجتماعی باعث ایجاد فضای اجتماعی جدید می شود. از سویی دیگر، مطالعات نشان داد که اتخاذ سیاست های قرنطینه می تواند منجر به بروز عواقب روانشناختی جدی گردد. نیاز به برقراری ارتباطات و تعاملات اجتماعی در انسان با اجرای محدودیت های بهداشتی همچون قرنطینه متوقف نخواهد شد و نادیده گرفتن آن معادل نادیده گرفتن پروتکل های بهداشتی خواهد بود. همچنین مشاهدات نشان داد که عدم تطابق محیط ساخته شده شهری با قوانین همه گیری می تواند منجر به افزایش سرایت ویروس در بین مردم گردد. بنابراین، می بایست تدابیر و اصلاحات جدی در تجهیزات، امکانات و مبلمان شهری در ارتباط با تقابل و تعامل فاصله گذاری اجتماعی و تعاملات اجتماعی صورت گیرد که بتوان تا حد امکان از مشکلات سرایت ویروس از یکسو و مشکلات روانشناختی منتج از انزوا از سویی دیگر کاست.

کلیدواژه ها:

اجتماع پذیری ، فاصله گذاری اجتماعی ، کووید-۱۹ (ویروس کرونا) ، همه گیری ، تعاملات اجتماعی ، فضای شهری