بازتاب اندیشه آفرینش بنی در شاهنامه فردوسی و مثنوی مولوی

از کلیدی ترین مباحث در ادب حماسی و عرفانی به ویژه در شاهنامه و مثنوی، جلوه های نوع دوستی انسان است. در این آثار، خاستگاه متفاوت آفرینش و خلقت، تصاویر متفاوتی از انسان و جلوه های نوع دوستیش پدید آورده است که بر ضروری بودن این کاوش صحه می گذارد. پژوهش حاضر به روش تحلیلی توصیفی می کوشد به بازتاب اندیشه آفرینش بنی در شاهنامه و مثنوی بپردازد. در تصویر آفرینش، بنی از آمیزش نیروهای مخفی در یک «بن»، گیتی و انسان پدید می آید.یافته های پژوهش نشان می دهد که مهر و پیوند، هدف نهایی زندگی انسان هایی است که خود را آفریده ء مهر و آمیزش می دانند. فردوسی و مولوی نیز با چنین مهری در اشعارشان، سعی در آفرینش ایرانی تازه دارند؛ ایرانی که گوهرش «مردمی» و «جهانی» است. این مردمی بودن، به فرد و جامعه، بی آن که شخصیتشان را بگیرد و یا بزداید، معنا و جان می دهد و مردمی بودن جهانی، تنوع و هماهنگی همگان را می پسندد و می پرورد.

کلیدواژه ها:

اسطوره ، جهان ، انسان ، فطرت ، نوع دوستی