بررسی الگوهای توسعه ی پایدار در خانه های سنتی ناحیه ی کویری ایران

در دنیای امروز صرفه جویی در مصرف انرژی های فسیلی توسعهی پایدار و توجه به محیط زیست یکی از مباحث بسیار مهم در سطح بین المللی می باشد. حفظ منابع انرژی و جلوگیری از آلوده شدن محیط زیست معماران و شهرسازان را نیز ملزم به رعایت الگوی خاصی در زمینه ی ساخت و ساز می کند. اموزه افزایش جمعیت در شهرها و مصرف انرژی های فسیلی در فضاهای مسکونی مهمترین عامل الوده کننده محیط زیست و از بین رفتن منابع انرژی می باشد. از آنجا که یک ساختمان تاثیر مستقیم بر زیست بوم جهان دارد امروزه مبحثی نو در معماری به نام معماری پایدار ، معماری سبز و معماری زیست محیطی به وجود آمده است که دلالت بر معماری متعامل با اقلیم دارد. این موضوع همان توسعه پایدار است که یکی از جریانات مهم در دنیای معاصر می باشد. در واقع توسعهی پایدار به مفهوم تداوم ماندگاری می باشد و به طور کلی این سه مرحله را در بر می گیرد : 1- صرفه جویی در منابع 2- طراحی برای بازگشت به چرخه ی زندگی 3- طراحی برای انسان . معماری سنتی ایران همواره در تمامی سطوح ، معماری متعامل با اقلیم و پاسخگوی نیازهای آسایشی ساکنین بوده است. فنون و قواعد به کار رفته در این معماری بسیاری از مفاهیم نوین در عرصه ی معماری پایدار را در خود به وضوح دارد و بخش بزرگی از سرزمین ایران دارای آب و هوایی گرم و خشک با بارندگی کم ، طوفان های شن و افتابی سوزان است. سازندگان بناهای این مناطق با شناخت این ویژگی های محلی - جغرافیایی خانه را طوری طراحی کرده اند که محیطی امن برای اهل خانه فراهم شود. بنابراین در این مقاله سعی می شود با مطالعه در مورد ویژگی های معماری سنتی از نظر پایداری و با توجه به نکات مثبت و قابل تطبیق با شیوه ی زندگی امروزی و با بهره گیری از مزایای تکنولوژی در طراحی محیط مسکونی فرصتی فراهم شود که در ادامه روند مذکور در تطبیق و ترکیب آن با شرایط زمانی حال در راستای توسعه ی پایدار گام های بیشتری برداشته شود.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، معماری سنتی ایران ، محیط زیست ، اقلیم ، خانه