امکانسنجی مقایسه عملکرد فکری و جسمانی کارکنان ورزشکار و غیرورزشکار(مطالعه موردی: کارکنان شهرداری تهران)

ارتقاء فعالیت جسمانی از مهمترین و موثرترین استراتژی ها برای کاهش خطر بعضی بیماری ها، کاهش انحرافات اجتماعی و افزایش نشاط و شادابی جوامع است. سلامت جسمی و روانی کارکنان مسئله مهمی است که همواره مورد توجه سازمان ها بوده است ، زیرا از جمله عواملی است که کارایی افراد را افزایش داده و موجب بهره وری سازمان می گردد . این تحقیق به بررسی توان جسمانی و فکری در کارکنان ورزشکار و غیر ورزشکار کارکنان شهرداری تهران پرداخته است. ۳۰۰ نفر نمونه بطور تصادفی از کارکنان معاونت های شهرداری تهران انتخاب شدند . با استفاده از دو پرسشنامه توان جسمانی و توان فکری در چهار حیطه (پاسخ های جسمی ، رفتاری ، شناختی و هیجانی ) دانش های مورد نیاز جمع آوری شد. کارکنان بر اساس میزان شرکت در فعالیت های ورزشی به دو دسته ورزشکار و غیر ورزشکار تقسیم شدند. نتایج بررسی ها نشان داد که بین توان جسمانی و توان فکری ورزشکار و غیر ورزشکار تفاوت معنی داری وجود داشت. بطوری که توان فکری کارکنان ورزشکار بیشتر از کارکنان غیر ورزشکار بود. و کارکنان ورزشکاری که در طول هفته تعداد جلسات تمرین بیشتری داشتند به طور معنی داری فشار روانی کمتری داشتند. توان جسمانی و فکری کارکنان ورزشکاری که سوابق طولانی تری در فعالیت های ورزشی داشتند بیشتر و نیز توان جسمانی و فکری کارکنان ورزشکار دارای سابقه قهرمانی در هر چهار حیطه ، کمتر از کارکنان ورزشکار بدون سابقه قهرمانی بود . اما این تفاوت ها در هیچ یک از حیطه ها معنی دار نبود . نتایج حاکی از آن است می توان با برنامه ریزی مناسب برای تشویق و ترغیب کارکنان به پرداختن ورزش با توجه به نقش آن در سلامتی روح روان و جسم ، افزایش کارایی و نشاط لازم برای بهره وری مطلوب ، چشم انداز روشن را ترسیم کرد.

کلیدواژه ها:

توان جسمامی ، ورزشکار ، توان فکری ، غیر ورزشکار ، سازمان و محیط