مروری بر خواص ایمپلنت های پایه روی

امروزه برای مبارزه با خوردگی مواد زیستی فلزی (فولادهای زنگ نزن، آلیاژ های بر پایه کبالت و کروم و آلیاژ های بر پایه تیتانیم) و جلوگیری از جراحی های ثانویه، تمایل بیشتری به استفاده از فلزات زیست تخریب پذیر که به تدریج در داخل بدن تخریب شده و سپس با کمک به بهبود بافت کامل حل می شود، وجود دارد. مواد بر پایه روی را به دلیل زیست سازگاری و نرخ تخریب مناسب و عدم ایجاد هیدروژن در محصولات خوردگی آن، می توان برای انواع کاربرد های زیست پزشکی (بازسازی استخوان، استندهای قلبی عروقی، دستگاه های ثابت ارتوپدی و ...) استفاده کرد. با وجود خواص مناسب، روی خالص نرم و شکننده است و خواص مکانیکی ضعیفی دارد. از اینرو، خواص مکانیکی آلیاژهای روی را می توان با تغییر ریزساختار آنها از طریق آلیاژسازی و تکنیک های ساخت خاص افزایش داد. روی با عناصری همچون منیزیم، مس، منگنز، کلسیم، لیتیم، نقره و.... آلیاژ شده و از دو طریق ایجاد محلول جامد و رسوب سختی منجر به افزایش استحکام می شود. از تکنیک های تهیه آلیاژ می توان به روش های سنتی مانند ریختگری، شکل دهی و فرایند های پیشرفته مانند متالورژی پودر و ساخت افزایشی اشاره کرد. به طور کلی، با توجه به بهبود خواص در آلیاژ های پایه روی، انتظار می رود این فلز به عنوان یکی از انتخاب های مناسب به منظور جایگزینی با ایمپلنت های غیر قابل تجزیه مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

روی ، زیست تخریب پذیر ، ایمپلنت ، تکنیک های ساخت آلیاژ ، آلیاژسازی.