تاثیر شدت های مختلف فعالیت هوازی قبل از مصرف گلوگز، بر شاخص عروقی قلبی – مچ پایی متعاقب آن، در زنان فعال و غیر فعال

زمینه و هدف: تغذیه نامناسب و افزایش رفتارهای غیرفعال، خطر بیماری های مزمن از جمله بیماری های قلبی- عروقی، فشارخون، سختی شریانی و دیابت را افزایش می دهد؛ در حالی که فعالیت بدنی می تواند در تعدیل این شرایط نقش داشته باشد. هدف از این تحقیق، بررسی تاثیر شدت های مختلف فعالیت هوازی قبل از مصرف گلوگز، بر شاخص عروقی قلبی – مچ پایی (CAVI) متعاقب آن، در زنان فعال و غیر فعال بود. روش تحقیق: تحقیق از نوع نیمه تجربی و شرکت کنندگان را  ۲۷ نفر زن، شامل ۱۵ بازیکن فوتسال در گروه فعال و ۱۲ دانشجوی غیرتربیت بدنی در گروه غیر فعال در دامنه سنی ۱۸ تا ۳۵ سال؛ تشکیل می دادند. هر گروه طی سه روز مجزا (دویدن با یکی از شدت های ۲۵، ۶۵ و ۸۵ درصد حداکثر ضربان قلب ذخیره) به صورت متقاطع در تحقیق شرکت کردند. در هر جلسه ابتدا CAVI اندازه گیری شد. در مرحله بعد دویدن بر روی نوارگردان (با یکی از سه شدت انتخابی) اجرا شد و پس از گذشت ۱۵دقیقه، مقدار ۷۵ گرم گلوکز مصرف گردید. با سپری شدن ۱۵ و ۴۵ دقیقه پس از مصرف گلوکز، مرحله دوم و سوم اندازه گیری CAVI انجام گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر  و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معنی داری ۰/۰۵>p استفاده شد. یافته ها: هرچند در ابتدای هر سه جلسه، CAVI  گروه غیرفعال بالاتر بود؛ مصرف گلوکز متعاقب اجرای فعالیت با دو شدت ۲۵ درصد (۰/۰۰۵=p) و ۶۵ درصد (۰/۰۱=p) حداکثر ضربان قلب ذخیره، موجب تغییر معنی دار CAVI درگروه فعال به نسبت گروه غیرفعال شد؛ بدان معنی که کاهش CAVI متعاقب این دو فعالیت و مصرف گلوکز در گروه فعال رخ داد. نتیجه گیری: به نظر می رسد پاسخ دهی سختی شریانی زنان فعال و غیرفعال به مصرف گلوکز پس از فعالیت بدنی، به ویژه در شدت های پایین، از الگوی متفاوتی پیروی می کند.

کلیدواژه ها:

فعالیت هوازی ، سختی شریانی ، شاخص عروقی قلبی - مچ پایی ، گلوکز