تنوع غذایی جغد گوش دراز در استان های البرز، اصفهان و همدان از طریق بررسی ریمه با تاکید بر جوندگان
محل انتشار: مجله آفات و بیماریهای گیاهی، دوره: 86، شماره: 1
سال انتشار: 1397
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 114
فایل این مقاله در 10 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_JAEN-86-1_004
تاریخ نمایه سازی: 22 شهریور 1401
چکیده مقاله:
جغد گوش دراز Asio otus (Linnaeus, ۱۷۵۸) (Aves: Strigidae) در گذشته به عنوان یکی از جغدهای کمیاب ایران مطرح بود اما خوشبختانه جمعیت آن در سال های گذشته در نقاط مختلف کشور در حال افزایش بوده است. پرندگان شکاری از جمله جغدها، بقایای غیرقابل هضم طعمه های بلعیده شده را به صورت گلوله های استوانه ای شکل از دهان خود خارج می کنند که به آن ریمه (pellet) گفته می شود. در این پژوهش از مناطق مهرشهر کرج، اصفهان و بهار همدان، ۷۴۴ ریمه جمع آوری شد. ریمه ها پس از انتقال به آزمایشگاه، ابتدا، تمیز، شماره گذاری، اندازه گیری و توزین شد. سپس با خیساندن ریمه ها توسط الکل، طعمه های قابل شناسایی آن تفکیک و شناسایی شدند. به طور کلی، جوندگان در ۵۵۱ ریمه (۷۴/۰۶%)، پرندگان در ۲۱۱ ریمه (۲۸/۳۶%)، حشره خوارها در ۲۰ ریمه (۲/۶۹%) و حشرات در ۱۳ ریمه (۱/۷۵%) وجود داشتند. از کل ۵۸۳ طعمه شناسایی شده جوندگان، ۲۳۱ طعمه از جنس موش ها Mus (۳۹/۶۲%)، ۱۵۲ طعمه از جنس ول ها Microtus (۲۶/۰۷%)، ۱۳۳ طعمه از جنس هامسترها Cricetulus (۲۲/۸۱%)، ۴۷ طعمه از جنس مریون Meriones (۸/۰۶%) و جنس های Rattus، Nesokia و Rhombomys سهم بسیار کمی داشتند (به ترتیب ۲/۴۰%، ۰/۶۹% و ۰/۳۴%). گونه غالب در اصفهان جنس هامسترها Cricetulus (۳۵/۱۵%)، در همدان جنس موش ها Mus (۴۳/۸۰%) و در کرج ول ها Microtus (۵۴/۳۷%) بود. به علت عدم هراس نه چندان زیاد جغد گوش دراز از انسان و حضور آن در کنار زمین های کشاورزی در آینده نزدیک می توان اقدام به جلب آن ها برای استفاده در کنترل تلفیقی جوندگان در مزارع کشاورزی نمود.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
ابوالقاسم خالقی زاده
Assistant Professor, Agricultural Zoology Research Department, Iranian Research Institute of Plant Protection, Agricultural Research, Education and Extension Organization (AREEO), Tehran, Iran
مریم امیدی
Senior Expert on Natural Environment, Esfahan Provincial Office of the Department of the Environment, Esfahan, Iran
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :