کلاهبرداری در فضای مجازی

با محترم شمردن حق مالکیت خصوصی افراد همواره تعرض به این حق با واکنش همراه بوده است. اگرچه در گذشته شیوه تجاوز به اموالبه شکل سرقت بود، اما با صنعتی شدن جوامع و تحولات ناشی از توسعه تکنولوژی های نوین ، تجاوز به حقوق مالکانه افراد به روش هایمتقلبانه، بدون اعمال زور وحتی با رضایت مالک (هرچند رضایت معیوب) ذیل عنوان جرم کلاهبرداری گسترش یافت. امروزه اختراع رایانهو دیگر دستگاه های الکترونیکی امکان ارتکاب جرایمی را فراهم کرده است که پیش از آن وقوع آن ها امکان پذیر نبود. بردن متقلبانه اموالمتعلق به غیر که تا قبل از اختراع رایانه موضوع جرم کلاهبرداری سنتی قرار می گرفت ، با پیدایش رایانه تعرض متقلبانه به داده هایپردازش شده در رایانه که نماینده آن اموال محسوب می شوند دیگر نمی تواند ذیل همان عنوان سنتی مورد مطالعه قرار بگیرد .این نوشتار بر آن است با تبیین تارخچه و مفهوم جرم کلاهبرداری رایانه ای و تطبیق این جرم با نوع سنتی آن، ارکان تشکیل دهنده اینجرایم و نقاط اشتراک و افتر اق آن ها را با تکیه بر قوانین موجود مورد بررسی قرار دهد. مطالعه جامع فرآیند ارتکاب جرایم فوق به منظورتشخیص و تفکیک آن ها از یکدیگر، با توجه به تفاوت هایی که در برخی موارد از لحاظ آثار مترتب بر آن ها وجود دارد امری ضروری است.آنچه کانون توجه این مقاله قرار می گیرد قوانین موضوعه ایران مزبور می باشد که عبارتند از: ماده یک قانون تشدید مجازات مرتکبین ارتشاء،اختلاس و کلاهبرداری مصوب ۱۳۶۷ مجمع تشخیص مصلحت نظام به عنوان عنصر قانونی جرم کلاهبرداری سنتی و همچنین ماده ۶۷قانون تجارت الکترونیکی مصوب ۱۳۸۲ وماده ۱۳ قانون جرایم رایانه ای مصوب ۱۳۸۸ که به ترتیب تشکیل دهنده عنصر قانونی جرمکلاهبرداری رایانه ای در بستر مبادلات الکترونیکی و کلاهبرداری رایانه ای در معنای عام می باشند.

کلیدواژه ها:

کلاهبرداری ، فضای مجاز ی ، کلاهبرداری ستنی ، کلاهبرداری رایانه ای