شخصیت و شگردهای شخصیت پردازی سعدی در" گلستان"

قصه و داستان، از قدیم در میان مردم رایج و مورد توجه آنان بوده است. انسان ها، در تمام ادوار، از گذشته یعنی آن هنگام که شب ها در کورسوی روشنایی نور شمع، به قصه های به ظاهر ساده و بیش تر تخیلی که سینه به سینه نقل شده بود، گوش می کردند تا امروز که پیچیده ترین آن  یعنی «رمان» ها را می خوانند در زوایای اطوار شخصیت ها و قهرمانان آن ها، از گیاهان و جانوران گرفته تا آدم ها، به تماشای زندگی و برخورد با زندگی های گوناگون می نشینند و از آن، درس و عبرت می گیرند. در واقع، قصه به اندازه تاریخ، در تهذیب و تربیت آن ها، نقش دارد. حتی بیش از تاریخ. زیرا عوالمی که در قصه برای انسان تصویر می شود و معرفتی که در دنبال کردن سرگذشت قهرمانان آن از فرهنگ و جزئیات دیگر، عاید خواننده می گردد، در حوصله  هیچ تاریخی نمی گنجد و همین موضوع است که موجب توجه و علاقه تمام طبقات مردم به قصه می شود. قصه ای که مهم ترین عنصر در پیش برد آن، شخصیت یا قهرمان آن است. مردم به سبب اعمال این شخصیت ها به آن ها دل می بستند یا از آن ها متنفر می شدند و این امر باعث می شد که آنان، قصه و داستان را پی گیری کنند. هرچه این شخصیت ها، واقعی تر و راست تر بودند، بیش تر به دل خوانندگان می نشستند. هر چه آنان، در بدی و خوبی مطلق نبودند، یعنی گاهی خوب و گاهی بد، مردم با آنان بیش تر احساس خویشی می کردند. گاهی می شد که در قصه، ماجرا فقط از زبان راوی  بیان می شد و شخصیت ها خیلی فعال نبودند، اما باز هم چون روح زندگی داشت و با زندگی مردم گره خورده بود، جذاب و شنیدنی بود. حتی گاهی می شد که قهرمانان و شخصیت های قصه کاری نمی کردند، بلکه قصد و انگیزه آنان بود که قصه را پیش می برد. اما باز این قصه ها نیز برای مردم شنیدنی بود. زیرا مردم می فهمیدند که این انگیزه است که به اعمال یک شخصیت، ارزش اخلاقی می بخشد. بنابراین، به ترین و جذاب ترین قصه ها، در بین مردم آن هایی بود که به ترین شخصیت ها و به ترین درون مایه ها را داشتند و به ترین شخصیت ها، آن هایی بودند که از جامعه و وقایع آن، شکل گرفته بودند. با نگاهی به " گلستان" از این منظر، یعنی شگردهای سعدی در شخصیت پردازی متوجه امتیاز دیگر این اثر ارزش مند می شویم؛ ویژگیی دیگر که پرده از رازهای خرمی و جاودانگی " گلستان" برمی دارد.