بررسی رابطه بین فضای مجازی و خودتنظیمی با تعلل ورزی دانش آموزان در ایام کرونا

هدف از این تحقیق تعیین رابطه فضای مجازی و خود تنظیمی با تعلل ورزی دانش آموزان در ایام کرونا می باشد. روش پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی می باشد. جامعه آماری مورد مطالعه در پژوهش حاضر دانش آموزان مدرسه پسرانه ولی امر در شهر تبریز می باشد که در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۴۰۱ در این مدرسه مشغول به تحصیل بوده اند. تعداد نمونه مورد مطالعه در پژوهش حاضر ۲۰ دانش آموز می باشد. روش نمونه گیری مورد استفاده شده در پژوهش حاضر از نوع روش خوشه ای است. ابزارهای اندازه گیری عبارتند از: پرسشنامه تعلل ورزی تاکمن(۱۹۸۹)؛ پرسشنامه ارزیابی خود تنظیمی دانش آموزان بوفارد (۱۹۵۵) و نیز پرسشنامه دنیای مجازی توسط لی و همکاران در سال (۲۰۰۵). نتایج حاصل از تحلیل آماری به روش رگرسیون نشان داد ۲۷درصد از واریانس متغیر تعلل ورزی توسط فضای مجازی تبیین می شود. همچنین، یافته ها حاکی از آن بود که با افزایش استفاده از فضای مجازی، تعلل ورزی دانش آموزان افزایش می یابد.

کلیدواژه ها:

فضای مجازی ، خود تنظیمی ، تعلل ورزی ، دوران کرونا