بررسی ساحت تعلیم و تربیت اسلامی

سابقه و هدف: آنچه پس از یک قرن حضور مسلمانان در ایران و در آستانه قرن دوم، به تدریج بعضی از عناصر فرهنگ دیرینه را به چالش می طلبید، سیر صعودی مسلمان شدن ایرانیان بود. جامعه ایرانی تا مدتی به علت طی کردن دوران گذار یعنی عدم کسبه ویت فرهنگی جدید دچار ازهم پاشیدگی اجتماعی شده بود. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع توصیفی تحلیلی است و پس از بررسی مفاهیم با ارائه نتایج به پیشنهادات کاربردی پرداخته شده است. روش تحقیق حاضر توصیفی و روش گردآوری اطلاعات آن، کتابخانه ای است. بدین صورت که از منابع کتابخانه ای نظیر: کتاب، مقاله، منابع خارجی و... و آموخته های محقق استفاده شده است. یافته ها: از نظر این پژوهش باید به ریشه های درونی شدن اسلام و نقشی که خود ایرانیان از این بابت ایفا می کردند، توجه کرد؛ به ویژه آنکه تعدادی از جنبش های ایرانی مخالف خلفا، صبغه اسلامی داشت. این مسئله، بیانگر نفوذ اسلام در همان زمان در فرهنگ و جامعه ایرانی بود. رفته رفته در همین قرن، ایرانیان با گرایش بیشتر به اسلام، به دلیل آشنایی و تخصصی که در زمینه های مختلف اسلامی یافتند، خود از داعیان اصلی این دین شدند. نتیجه گیری: از مباحث ایراد شده نتیجه گرفته می شود که روند تحولی عمیق در عناصر فرهنگ ایرانی در همین زمان شکل گرفت. آزادی مذهبی اهل کتاب، بسترساز تعامل آنها با اسلام به گونه ای دیگر می توان قرن دوم را دوران پایه ریزی و شکل گیری فرهنگ ایرانی اسلامی نامگذاری کرد. پذیرش آزادی عقیده اهل کتاب در اسلام و تعلق خاطر بعضی از مردم به آیین پیشینیان خود موجب شده بود در اوایل قرن دوم هجری نیز تعداد قابل توجهی از ایرانیان هنوز اسلام را نپذیرند.

کلیدواژه ها:

تعلیم وتربیت ، اسلام ، دین ، فرهنگ ایرانی اسلامی ، اندیشه اسلامی.