ابوالحسن مستوفی از ورای متن و تصویر

گرچه ابوالحسن مستوفی غفاری به عنوان اولین نقاش از سلسله نقاشان خاندان غفاری از اهمیت برخوردار است اما آنچه او را حتی از دیگر هنرمندان عرصه تصویرگری ایران متمایز و برجسته می­نماید، حیات دوگانه وی از یک سو به عنوان تاریخ ­نگار و دبیر دربار و از سوی دیگر هنرمندی نقاش است. این مهم رویکرد نوینی را در ارتباط با تبیین شخصیت، افکار و هنر او می­ گشاید.از این رو در نظر است در گستره روش ­های نوین مطالعات کیفی  تاریخی و با به ­کارگیری رویکرد آیکونوگرافی از طریق مطالعه تطبیقی متن ارزشمند تاریخی برجای­ مانده از او (گلشن مراد) و دیگر متون مستند تاریخی به مطالعه آیکونوگرافیک آثار وی پرداخته و ضمن تبیین زوایای هنر و افکار وی، ضمن تحلیل آثار برجای­مانده آراء و نظرات و تحلیل­ های موجود در رابطه با آثار او را محک و بازنگری کند.از این راه نشان داده شده که تا چه اندازه تعمیم دریافت­های بی­ واسطه حسی مبتنی بر تجربه تمایزنیافته شخصی در انحراف معنای مستتر در آثار هنری می­ تواند گمراه ­کننده و نادرست باشد.

کلیدواژه ها:

ابوالحسن مستوفی ، غفاری ، آیکونوگرافی ، انتقادی ، کیفی - تطبیقی ، نقاشی ایرانی