اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر فرسودگی در مدرسه دانش آموزان

پژوهش حاضر با هدف اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر فرسودگی در مدرسه دانش آموزان انجام شد. روش پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش را دانش آموزان دختر پایه های پنجم و ششم ابتدایی با علایم فرسودگی در مدرسه شهرستان محمودآباد در سال تحصیلی ۴۰۱-۱۴۰۰ تشکیل می دادند. با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس تعداد ۳۰ دانش آموز دختر از جامعه آماری مذکور، انتخاب و در دو گروه آزمایش و گواه جایدهی شدند. جهت جمع آوری داده ها از سیاهه فرسودگی در مدرسه سالملا-آرو و همکاران (۲۰۰۹) استفاده شد. گروه آزمایش درمان شناختی رفتاری را در ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای دریافت کردند، ولی به گروه گواه آموزشی داده نشد. در پایان هر دو گروه در مرحله پس آزمون مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل واریانس تک متغیری استفاده شد. نتایج تحلیل داده ها نشان داد که تفاوت معناداری بین دو گروه آزمایش و گواه در فرسودگی در مدرسه وجود دارد (۰/۰۲>P).

کلیدواژه ها:

دانش آموزان دختر ، درمان شناختی رفتاری ، فرسودگی در مدرسه