مطالعه ای بر مفهوم شهر هوشمند در راستای توسعه اهداف مدیریت شهری

با تحلیل مقاله های پوشش دهنده مدیریت دولتی، نویسنده متوجه شد که برنامه ریزی شهری، یک فاکتورحیاتی، در توسعه شهری است. شهرهایی که منابع فکری مناسب و نهادهای مناسبی در کنار زیرساخت های توسعه یافتهدارند، با نام شهرهای هوشمند شناخته می شوند. براساس نظریه نویسنده، برنامه توسعه فضایی محلی مناسبباید در این شهرها اعمال شوند. قسمت های حیاتی شهر، مکان هایی که بیشترین میزان توجه را از جانبسرمایه گذاران، دریافت می کنند (همانند پارک های فناوری، شرکت های R&D، توسعه دهندگان کسب و کار، مراکز انتقال فناوری و مجموعه های صنعتی)، قطعا باید در این برنامه ها تلفیق شوند. شهردارد ایزو ۳۷۱۲۰، عملی ترین روش، برای اندازه گیری عملکرد یک شهر است. فاکتوری که تصمیمات لازم، درباره مدیریت خاص را می گیرد، سطح فشار سرمایه گذاری است. در صورتی که این شاخص، دچار کاهش شود بنابراینناحیه، لزوما نباید توسط برنامه های توسعه فضایی محلی، پوشش داده شود. این توضیح، تلاش می کند تا نقششهرهای هوشمند، در مدیریت شهری را بررسی کند. نتایج، نشان دهنده روابط میان برنامه ریزی پوششی، فشارسرمایه گذاری و مناطق سبز هستند. نتیجه اصلی، طبقه بندی نویسنده از ۳۴شهر منتخب است. روند آزمایشی،از روش های طبقه بندی همانند تحلیل سلسله مراتبی Ward استفاده کرده است.

کلیدواژه ها:

شهرهای هوشمند ، توسعه شهری ، هرزه روی شهری ، روش های طبقه بندی ، طبقه بندی