بررسی معیارهای طراحی فضای سبز شهری با رویکرد معماری پایدار

قبل از دهه ی اخر قرن بیستم به ندرت بحثی از شهر نشینی با زمینه پایداری می شد و این مفهوم بیشتر در ارتباط با مسائل زیست محیطی در جهان مطرح بود اما در دهه ۱۹۹۰ م. این وضعیت اساسا تغییر یافت چند کتاب پیرامون پایداری شهری نوشته شد و پایداری در سال ۱۹۹۶ م . به یکی از موضوعات محوری در کنفرانس دوم اسکان بدل شد. شهرها به عنوان کانون های متمکز فعالیت و زندگی انسان ها برای اینکه بتوانند پایداری خود را تنظیم کنند چاره ای جز پذیرش ساختار و کارکردهای متاثر از سیستم های طبیعی ندارند در این میان فضاهای سبز شهری به عنوان جزء ضروری و لاینفک پیکره یگانه شهرها در متابولیسم آنها نقش اساسی را دارا می باشد که کمبود آنها می توانند اختلالات جدی در حیاط شهرها به وجود آورد. شهرها به عنوان کانون های تمرکز فعالیت و زندگی انسانها برای اینکه بتوانند پایداری خود را تنظیم کنند ملزم به تبعیت از ساختار و کارکردهای متاثر از سیستم های طبیعی هستند. در این میان فضاهای سبز شهری به عنوان جزء ضروری و جدایی ناپذیر محیط پیرامون شهرها می تواند عملکردهای معینی داشته باشد. در این راستا پایداری زیست محیطی رویکردی جدید می باشد که مزایای مربوط به آن در گرو استفاده از آن می باشد یکی از راه حل های رسیدن به پایداری زیست محیطی آشنایی با اهمیت فضای سبز و توجه به آن در راستای رسیدن به معیارهای توسعه پایدار می باشد. با توجه به کارکردهای مهم فضای سبز شهری شهری و نقش مهم آنها در توسعه پایدار شهری از این بررسی در میابیم که ایجاد فضای سبز مطلوب راه حلی برای بسیاری از مشکلات حاد شهری است که علاوه بر ارتقاء کیفیت شهر مقولات زیبایی شناسی ، ادراک، هویت موثر می باشد. در سیطره این پژوهش سعی شده است به بررسی معیارهای طراحی فضای سبز شهری با رویکرد معماری پایدار به عنوان یکی از مهمترین مباحث در زمینه توسعه پایدار به صورت ویژه فضاهای سبز شهری بپردازیم . نتیجه آنکه اثرات توسعه فضای سبز در شهرها سبب بهبود کیفیت زندگی شهروندان می شود و به طور کلی موجب ارتقای پایداری زیست محیطی شهر در راستای تحقق اهداف توسعه پایدار می گردد.

کلیدواژه ها:

معیارهای طراحی ، فضای سبز شهری ، رویکرد معماری پایدار ، توسعه پایدار ، هویت ، فرهنگ ، فضای شهری