بررسی تاثیر آموزش مهارت های مساله محوربر پیشرفت تحصیلی و خوش بینی بهمدرسه دانش آموزان دختر پایه پنجم ابتدایی منطقه ملارد و شهریار

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آمورش مهارت های مساله محور بر پیشرفت تحصیلی و خوش بینی به مدرسه دانشآموزان انجام شد. طرح پژوهش نیمه آزمایشی و از نوع پیشآزمون– پسآزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش شاملکلیه دانش آموزان دخترپایه پنجم ابتدایی منطقه ملارد و شهریار در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۳۹۹ بود،که ۴۰ نفر با روش نمونه گیری خوشه ای در دوگروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند.ابزار اندازه گیرزی پرسشنامه خوش بینی به مدرسه بری، بتی ووات ۲۰۰۴ وپرسشنامه فام و تیلور ۱۹۹۰ در حوزه ی پیشرفت تحصیلی بود. جهت تجزیه وتحلیل داده ها از روش آماریتحلیل تحلیل کوواریانس خطی استفاده شد. نتایج بدست آمده از تجزیه و تحلیل داده ها، نشان داد که تفاوت معناداری بین دو گروه گواه و آزمایش از نظر آماری در سطح معناداری P<۰.۰۵ فرض صفر در سطح ۵ % رد می شود یا سطح ۰/۹۵ معنادار میباشد. به منظور حذف اثر پیش آزمون از شاخص آماری تحلیل کواریانس استفاده گردید که نتایج به دست آمده، نشان دادآموزش مهارت های مساله محور بر ۲ متغیر (پیشرفت تحصیلی و خوش بینی به مدرسه) تاثیر معناداری داشت.میزان اینتاثیر برای متغیر عملکرد معنادار بودن عملی ۰.۲۳ بوده است، یعنی ۲۳ درصد کلی واریانس عملکرد دانش آموزان مربوط بهآموزش راهبدهای حل مساله بوده است. میزان این تاثیر برای متغیر دلبستگی به مدرسه معنادار بودن عملی ۰.۲۱ بوده است،یعنی ۲۱ درصد کلی واریانس خوش بینی به مدرسه دانش آموزان مربوط به آموزش مهارت های مساله محور بوده است.

کلیدواژه ها:

مهارت های مساله محور ، پیشرفت تحصیلی ، خوش بینی به مدرسه