برنامه ریزی معماری پایدار بر توسعه پایداری اقتصادی، محیطی، فرهنگی- اجتماعی با رویکرد معماری به منزله یک فرآیند و پایداری به عنوان محصول

در قرن بیستم، بشردر ایجاد فرهنگ تولید و مصرف گروهی به موفقیت هایی دست یافت. پیچیده تر شدن مناسبات فردی و اجتماعی بشر و پیچیدگی نیازمندی های وی، سبب دخالت های جدی تر او در طبیعت و در نتیجه شاهد تغییر شکل ناگهانی در آن شده که مستلزم هشدارهای ضروری می باشد. این هشدارها، از اوایل دهه شصت شدت گرفت: گرم شدن زمین، کمبود آب قابل شرب، افزایش آلوگی و ضربات روحی به انسانها، از جمله هشدارهای تکان دهنده در جهت تداوم سلامت زندگی بشری است. که در این راستا، آرزوهای بسیاری در محققان و دانشمندان، برای حفاظت از اکوسیستم و برای دوام فرهنگی و تاریخی و بالطبع آن پایداری پدید آورد. از سال ۱۹۸۷، هنگامی که کمیته بروندتلند سازمان بین الملل، مفهوم توسعه پایدار را مطرح نمود، پایداری به صورت جدی تر مطرح شد.پایداری لغتی است که جنبه های پیچیده ی بسیاری را شامل می شود. امروزه، اغلب، لغت پایداری در جامعه است، امامعنی درست این لغت و مفاهیم آن برای عماران، هنوز، کاملا واضح نیست پایداری با توجه به شعهائر مبنایی اش که فراگیر است و مساله حفظ زمین را هدف قرار می دهد، برای دستیابی به راهکارهای واقع بینانه و قابل اجرا از یکسو و حمایت از گوناگونی که در بطن طبیعت موجود است از سوی دیگر، رویکردهایی را توصیه می کند.از آنجایی که هیچ روش یا توصیه ی قطعی درباره ی معماری پایدار وجود ندارد، بنابراین توجه به مباحث و نظریه های بیان شده در این زمینه ضروری به نظر می رسد. در اینجا مقاله سعی شده است نظرات گوناگون درباره ی معماری پایدار مطرح گردد تا عوامل اساسی و متفاوت این موضوع استنتاج گردد. هر چند توسعه ی پایدار ریشه های اکولوژیکی و اقتصادی دارد ولی با جستجو درباره ی معضلات پیش روی انسان معاصر و راه حل آنها در معماری پایدار، نقش طبیعت هر چه بیشتر آشکار می گردد. در انتهای این نوشتار طبیعت و معنای گسترده ی دو گانه ی آن مورد بررسی قرار گرفته که می تواندتعیین کننده ی رابطه ی سه گانه ی انسان، طبیعت و معماری باشد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، معماری پایدار ، فرایند معماری ، طبیعت.