رابطه انگیزش و خودپنداره تحصیلی براساس شایستگی اجتماعی-هیجانی در دانش آموزان متوسطه دوم

پژوهش حاضر با هدف بررسی شایستگی اجتماعی-هیجانی با توجه به انگیزش و خودپنداره تحصیلی در دانش آموزان متوسطه دوم صورت گرفت. روش این پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی بود. اطلاعات عملکرد تحصیلی از طریق معدل تحصیلی سال پایانی ۱۴۰۱ - ۱۴۰۲ ، پرسشنامه انگیزه تحصیلی هارتر و مقیاس خودپنداره تحصیلی یسن چن استفاده گردید. در این پژوهش جامعه آماری شامل دانش آموزان متوسطه دوم بود که درنیمه دوم سال ۱۴۰۲ - ۱۴۰۱ مشغول به تحصیل بودند؛ نمونه آماری با استفاده از جدول مورگان ۳۴۵ نفر برآورد گردید. روش نمونه گیری، خوشه ای چند مرحله ای بود. برای آزمون نرمال بودن از آزمون کشیدگی و چولگی و برای بررسی فرضیات از آزمون همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون استفاده شد. نتایج نشان داد که بین انگیزه و شایستگی اجتماعی-هیجانی در سطح معناداری ( p<۰.۰۵ ) رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. همچنین بین خودپنداره و شایستگی اجتماعی هیجانی در سطح معناداری ( p<۰.۰۵ ) رابطه مثبت و معناداری وجود داشت. نتایج ضرایب رگرسیون نشان داد انگیزش تحصیلی ( ۶۳۳ / ۰ = β) می تواند شایستگی اجتماعیهیجانی در دانش آموزان را به طور مثبت و معنا دار پیش بینی کند. همچنین خودپنداره تحصیلی ( ۲۵۸ / ۰ = β ) می تواند شایستگی اجتماعی هیجانی در دانش آموزان را به طور مثبت و معنادار پیشبینی نماید. خودپنداره تحصیلی و انگیزش تحصیلی پتانسیل بسیار زیادی برای تاثیر پذیری مستقیم از سوی معلم کلاس دارند. در واقع در دانش آموزانی که میزان خودپنداره تحصیلی بالا باشد و همز مان با آن انگیزش تحصیلی نیز بالا باشدو شایستگی اجتماعی هیجانی نیز بالا خواهد بود .

کلیدواژه ها:

عملکرد تحصیلی ، انگیزه تحصیلی ، خوپنداره تحصیلی ، شایستگی اجتماعی هیجانی