مناسب سازی پیاده راه های شهری برای معلولین جسمی_ حرکتی با تاکید بر رعایت حقوق معماری (نمونه موردی خیابان جوانشیر کرمانشاه)

در ساله ای اخیر، اقداماتی در کشور جهت بهبود وضعیت مسیرهای پیاده به منظور تسهیل تردد افراد دارای محدودیت حرکت توسط شهرداری ها انجام شده است. اما به دلیل غیراصولی بودن و عدم اجرای دقیق ضوابط و استانداردهای موجود، این اقدامات مشکلاتی را برای افراد دارای معلولیت در پی داشته است . هدف پژوهش حاضر مناسب سازی معابر شهری منطبق با نیازهای معلولین می باشد. با توجه به هدف پژوهش، نوع تحقیق، کاربردی و روش تحقیق، به صورت ترکیبی (توصیفی_ تحلیلی) با تکنیک تحلیل محتوای متن می باشد است. روش گردآوری اطلاعات کتابخانه ای و میدانی است. یافته های این تحقیق حاکی از آن است که علی رغم توجه اخیر مسئولین و طراحان، هنوز تردد بدون مانع، مستقل و ایمن برای همه فراهم نمی باشد. این امر بازخورد کم توجهی مجریان به رعایت دقیق ضوابط است. عدم اجرای صحیح مسیرهای پیاده، منجر به عدم تمایل افراد معلول به تردد در مسیرهای پیاده و محیط های شهری و در نهایت منجر به عدم تعامل اجتماعی آنان خواهد شد . با توجه به تحلیل نمونه موردی تحقیق حاضر، می توان چنین نتیجه گرفت که پیاده راه ها،یکی از شاخصه های عمده یک شهر می باشد که برای جانبازان و معلولین جسمی-حرکتی، دعوت کننده و قابل دسترس باشد و مانعی درحرکات و رفت و آمدهای روزمره آنان ایجاد نکند. یک شهروند جانباز و معلول، از حقوق اجتماعی برابری باسایر شهروندان برخوردار است و این حق و حقوق برابر، شامل امکان دسترسی آسان به اماکن مختلف شهری و معابر مناسب برای رفت و آمد این قشر جامعه می باشد. با بررسی کیفیت کالبدی مسیر پیاده راه محدوده جوانشیر شهر کرمانشاه به ارئه راهکارهایی برای مناسب سازی مسیر جهت استفاده راحت معلولین و بالاخص معلولین جسمی_حرکتی بپردازد.

کلیدواژه ها:

مناسب سازی ، مسیر پیاده ، معلولین ، حقوق معماری