مقایسه اثربخشی طراحی الگوی آموزشی دانش رویه ای مبتنی بر رویکرد سیستمی و سازنده گرا بر ارتقای توانایی طراحی نوآموزان معماری

پژوهش حاضر با هدف طراحی و کاربست الگوی آموزشی دانش رویه ای بر اساس دو رویکرد سیستمی و سازنده گرا به مقایسه اثربخشی این رویکردها از طریق ارزیابی فعالیت‎های آموزشی دانشجویان تازه‎وارد پرداخته است تا رویکرد مناسب جهت اتخاذ الگوی آموزشی موثر بر بهبود توانایی طراحی شناسایی گردد. توانایی طراحی از منظر شناخت ماهیت محتوای آموزش و نوع دانشی که در مورد آن بحث می کند مورد توجه بوده است. درس مقدمات طراحی معماری (۱) به عنوان مورد مطالعاتی در این پژوهش در نظر گرفته شده است. طراحی آموزشی با رویکرد سیستمی با استفاده از الگوی تدریس دانش رویه ای مرادی (۱۳۸۹) و طراحی آموزشی با رویکرد سازنده‎گرا با استفاده از الگوی جاناسن (۱۹۹۹) صورت گرفته است. روش پژوهش حاضر از نوع شبه‎آزمایشی با طرح پیش‎آزمون - پس‎آزمون همراه با گروه گواه می باشد. جامعه آماری شامل دانشجویان سال اول کارشناسی مهندسی معماری دانشگاه‎های استان همدان بود. بر این اساس ۳۰ دانشجوی درس مقدمات طراحی معماری (۱) دانشگاه آزاد اسلامی واحد همدان به روش نمونه‎گیری در دسترس، به‎عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها، آزمون محقق ساخته برای سنجش عملکرد دانشجویان بود که از منظر متخصصان روا گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آمار توصیفی (میانگین، واریانس، میانه، انحراف معیار و ...) و آزمون های استنباطی (کواریانس و پیش‎فرض­های آن) با کمک نرم‎افزار SPSS (۲۰۲۱) نسخه ۲۲ انجام شد. یافته ها نشان داد الگوی آموزشی دانش رویه ای مبتنی بر رویکرد سیستمی می تواند با تغییر در ساخت‎های شناختی دانشجویان تازه‎وارد که دانش مقدماتی کمی دارند نسبت به الگوی سازنده گرا در ارتقاء توانایی طراحی آنان موثرتر واقع گردد.

کلیدواژه ها:

آموزش معماری ، توانایی طراحی ، دانش رویه ای ، رویکرد سیستمی ، رویکرد سازنده گرا ، مقدمات طراحی معماری (۱)