بررسی صدا معنایی در گرشاسپ نامه اسدی طوسی

واج آرایی یا نغمه ی حروف نیز یکی از آرایه های لفظی است. واجآرایی در شعر، نوعی موسیقی را به گوش القا میکند که در عین معنا دار بودن، تقویت کننده پیام و معنا و احساس شاعر است. «نام آواها» بهترین نمونه برای این القا هستند؛ ولی القای معنی از طریق موسیقی واجها و واژه ها بسیار گسترده از «نام آواها» هستند. از نگاه صورت گرایانه، شعر اتفاقی است که در زبان می افتد. زبان شعر نسبت به زبان عادی برجستهتر است. این برجسته سازی از راه هنجار گریزی و یا قاعده افزایی انجام می شود. آرایه های بدیع لفظی به نوعی در حوزه همین قاعده افزایی می گنجد. هدف این آرایه ها افزودن موسیقی لفظی متن است که به آفرینش میانجامد. این پژوهش که به شیوه توصیفی تحلیلی انجام گرفت، نیمی از حجم منظومه گرشاسب نامه که دارای ۴۱۶ صفحه بوده است. جهت مطالعه و بررسی انتخاب شده و ابیاتی که دارای تکرار غیر معمول آوا (واج) بوده اند ، استخراج شدهاند. به توصیف کارکرد آن آواها پرداخته شد و نتیجه حاصل شده این است که تکرار آوا (واج) در انتقال معنا و تاکید بر مفهوم اصلی و افزایش موسیقی کلام و انتقال احساس به مخاطب تاثیر گذار بوده است.

کلیدواژه ها:

گرشاسب نامه ، صدا معنایی ، نام آواها ، واج آرایی ، صامت و مصوت