بررسی جایگاه شورایاریهای محلی در مدیریت و برنامه ریزی شهری ایران

برنامه ریزی محله ای رویکردی اصولی و قابل قبول در برنامه ریزی های شهری و شهرسازی است، چرا که برنامه ریزی در مقیاس محله از دقتو میزان موفقیت بیشتری نسبت به برنامه ریزی های کلیتر ملی، منطقه ای، شهری و ... برخوردار است. شورایاری های محله به عنوان نماینده شهروندان در سطح محلات شهری، می توانند یاریگر برنامه ریزان شهری بوده و نقش عمده ای در برنامه ریزی مشارکتی ایفا نمایند. این پژوهش به دنبال بررسی جایگاه شورایاری ها در مدیریت شهری ایران می باشد. در این راستا تلاش شده است که با بهره گیری از پژوهش های مرتبطو نیز اسناد، قوانین و سایر منابع اطلاعاتی موجود، شناخت مذکور حاصل گردد. نتایج این بررسی نشان می دهد: شورایاریهای محله در برخی شهرها و محلات به وجود آمده و در بسیاری موارد نیز این نهادها پس از مدتی ملغی شده اند. عدم وجود قوانین مشخص که شرح خدمات این نهادها و نیز جایگاه قانونی آنها را مشخص نماید، یکی از دلایلی است که این نهادهای محلهای تا کنون نتوانسته اند به جایگاه واقعی خود در نظام برنامه ریزی کشور دست یابند. با این وجود در برخی شهرها، اساسنامه شورایاران محله تهیه و تصویب شده و عملا در این رابطه گامهایی برداشته شده است. به طور کلی می توان گفت اجرایی شدن قانون شوراهای شهر و روستا با همه کاستی ها، در دهه های اخیر شروعی برای ورود نهادهای مدنی به ساختار مدیریت و برنامه ریزی شهری کشور می باشد.

کلیدواژه ها:

شورایاری ، محله ، مدیریت شهری ، برنامه ریزی شهری ایران