مطالعه نقش دستورالعمل های مقابله با سوءرفتارهای علمی در سلامت علمی

یافتن راه حل برای مسئله شیوع سوءرفتارهای علمی، اگر آن را به عنوان یک مسئله به رسمیت بشناسیم، نیازمند پژوهش هایی از جمله انجام مطالعات تطبیقی، مشاهده و مقایسه تجربیات کشورهای دیگر در این رابطه است. لذا در مقاله حاضر (که حاصل چنین پژوهشی است) مبتنی بر بررسی تجربیات حقوقی در مجموعه ای از کشورها، که برخی از آن ها در مهار سوءرفتارها خوشنام و برخی دیگر کمتر خوشنام هستند، استدلال می شود که قواعد و دستورالعمل های حقوقی (هرچند شرط لازم است اما) شرط کافی را برای تحقق سلامت علمی مهیا نمی کند. برای رسیدن به چنین نتیجه ای، ناظر به پدیده سوءرفتار در کشورهای کمتر موفق، مشاهده ای گزارش می شود که به وجود پدیده سوءرفتارهای اپیدمیک، و همچنین وجود تفاوت هایی در نوع مصادیق و دامنه افرادی که در این کشورها مرتکب سوءرفتار علمی می شوند، اشاره دارد. در ادامه، سیاست های حقوقی کشورهای موفق تر، و دستورالعمل های وضع شده مرتبط با سوءرفتارهای علمی، مورد بررسی قرار خواهند گرفت، و استدلال (و پیش­بینی) می شود که با توجه به تفاوت های موجود در پدیده مورد نظر در این دو نوع کشور، به کار بستن سیاست های حقوقی کشورهای موفق، در کشورهای کمتر موفق راهگشا نخواهند بود. در نهایت با اشاره به نمونه هایی از تجربیات کشورهای کمتر موفق در به کار بستن قواعد حقوقی کشورهای موفق، پیش بینی مورد نظر مورد تایید قرار خواهد گرفت. در انتهای مقاله، تحلیلی از چرایی عدم موفقیت ارائه می شود که می تواند محلی برای نقد و بررسی های بعدی قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

سوءرفتار علمی ، سلامت دانشگاهی ، اخلاق پژوهش ، عمل علمی خوب ، روالهای پیگیری ادعاهای سوءرفتار علمی