تاثیر مربی گری سازمانی و خود توسعه ای بر تناسب فرد- سازمان و بهره وری نیروی انسانی با نقش میانجی عجین شدن با شغل (مطالعه موردی)

هدف این پژوهش تاثیر مربی گری سازمانی و خود توسعه ای بر تناسب فرد- سازمان و بهره وری نیروی انسانی با نقش میانجی عجین شدن با شغل می باشد . پژوهش حاضر از نظر هدف، کاربردی و از حیث روش، توصیفی- پیمایشی بوده است. جامعه آماری کارکنان بانک ملی استان آذربایجان غربی بودند که حجم نمونه آماری با استفاده از فرمول کوکران ۲۳۸ نفر برآورد و به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات، پرسشنامه استاندارد بود. فرضیه های پژوهش با استفاده از نرم افزارهای PLS نسخه ۳ و SPSS با روش مدل سازی معادلات ساختاری مورد آزمون قرار گرفت. نتایج نشان داد که مربی گری سازمانی و خود توسعه ای بر تناسب فرد- سازمان و بهره وری نیروی انسانی تاثیر دارد. همچنین تاثیر عجین شدن با شغل بر تناسب فرد- سازمان و بهره وری نیروی انسانی تایید شد و نتیجه گرفته شد عجین شدن با شغل در تاثیر مربی گری سازمانی و خود توسعه ای بر تناسب فرد- سازمان و بهره وری نیروی انسانی نقش میانجی ایفا می کند.

کلیدواژه ها:

مربی گری سازمانی ، خود توسعه ای ، تناسب فرد- سازمان ، بهره وری نیروی انسانی ، عجین شدن با شغل