خودکارآمدی و یادگیری خودتنظیم در عملکرد بالینی دانشجویان پرستاری: یک مطالعه کیفی

مقدمه: خودکارآمدی و یادگیری خودتنظیم در بکارگیری دانش و مهارت های بالینی نقش مهمی ایفا می کند. هدف این پژوهش، تبیین خودکارآمدی و یادگیری خودتنظیم در عملکرد بالینی دانشجویان پرستاری در کارآموزی در عرصه بود. روش ها: در یک مطالعه کیفی، ۵۰ دانشجو با روش نمونه گیری مبتنی بر هدف انتخاب شدند. سپس ۲۸ مصاحبه نیمه ساختاریافته حضوری و سه مصاحبه گروه مدار با دانشجویان پرستاری داوطلب از دانشگاه های علوم پزشکی ایران، تهران و شهید بهشتی صورت گرفت. داده های پژوهش، با روش تحلیل محتوا تجزیه و تحلیل شدند. نتایج: در مطالعه حاضر، مفهوم خودکارآمدی در پنج درونمایه و مفهوم یادگیری خودتنظیم در سه درونمایه دسته بندی شدند. از نظر شرکت کنندگان، خودکارآمدی در عملکرد بالینی مترادف کسب مهارت بالینی، بررسی بیمار، برنامه ریزی و اجرا و ارزشیابی مراقبت ها بود. با تکیه بر دانش، تجربه یادگیری خودتنظیم در عملکرد بالینی مترادف تلاش برای یادگیری بالینی همراه با خودانگیزشی، تمرین فرایند پرستاری و تلاش برای کسب رفتار حرفه ای بود. نتیجه گیری: خودکارآمدی و یادگیری خودتنظیم در توانایی مراقبت مستقل از بیمار نقش دارد و به رشد توانمندی و مهارت حرفه ای دانشجویان پرستاری کارآموز در عرصه کمک می کند.

کلیدواژه ها:

Self-efficacy ، Self-regulated learning ، Clinical performance ، Nursing ، خودکارآمدی ، یادگیری خودتنظیم ، عملکرد بالینی ، پرستاری