اثربخشی آموزش پزشکی از دیدگاه دانشجویان دوره دکترای پزشکی عمومی دانشگاه علوم پزشکی تهران

مقدمه: مطالعه و تجدید نظر در برنامه درسی، فعالیت های تدریس و تعامل در آموزش، به منظور ارتقای سطح اثربخشی آموزش از ضرورت برخوردار است. هدف این مطالعه، بررسی میزان اثربخشی آموزش دوره دکترای پزشکی عمومی دانشگاه علوم پزشکی تهران از دید گاه دانشجویان این دوره بود. روش ها: این پژوهشی به روش پیمایشی روی دانشجویان سال پنجم پزشکی شاغل به تحصیل در نیم سال اول سال تحصیلی ۸۵-۱۳۸۴ به عنوان جامعه آماری انجام گردید. ۱۶۲ نفر با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. ابزار این پژوهش، پرسشنامه ای با ۷۴ سوال با استفاده از مدل مک دونالد در سه قسمت: برنامه درسی، سامان دهی فعالیت های تدریس و تعامل در آموزش طراحی و بکار گرفته شد. پرسشنامه ها از طریق حضور در بیمارستان های آموزشی تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی تهران توزیع گردید. داده های جمع آوری شده از طریق نرم افزار SPSS و با استفاده از روش های آمار توصیفی و استنباطی تحلیل شد. نتایج: میانگین و انحراف معیار نمرات حاصل از نظرات دانشجویان در مورد اثربخشی برنامه درسی، فعالیت های تدریس و تعامل در آموزش به ترتیب عبارت بود از ۳۴/۰±۳۵/۲، ۳۵/۰±۵/۲، ۳۵/۰±۴۶/۲ که در مورد اول کمتر از میانگین نظری و در مورد دوم و سوم برابر با میانگین نظری بود. نتیجه گیری: کمتر بودن میانگین به دست آمده درباره برنامه درسی از میانگین نظری (۵/۲) نشان دهنده لزوم تجدید نظر در برنامه درسی دوره دکترای پزشکی عمومی می باشد. میانگین تعامل در آموزش و فعالیت های تدریس، لزوم بهبود انواع تعامل و ارتقای مهارت های اساتید را طلب می کند.

کلیدواژه ها:

Effectiveness ، Curriculum ، Teaching activities ، Interaction in instruction ، Medical education. ، اثربخشی ، برنامه درسی ، فعالیت های تدریس ، تعامل در آموزش ، آموزش پزشکی.