ارتباط شوخ طبعی والدین با جرات ورزی و خودکارآمدی فرزندان

هدف پژوهش حاضر بررسی ارتباط شوخ طبعی والدین با جرات ورزی و خودکارآمدی فرزندان بوده است. روش انجام پژوهش توصیفی از نوع همبستگی میباشد. جامعه آماری پژوهش را کلیه والدین و دانش آموزان پایه ششم ابتدایی مدارس بردسیر تشکیل می دهند تعداد آنها ۵۸۰۰ نفر است. با استفاده از جدول مورگان ۳۶۱ نفر به صورت تصادفی و خوشه ای انتخاب شدند. ابزار اندازهگیری در این تحقیق پرسشنامه ی شوخ طبعی SHQ با ابعاد لذت از شوخی، خنده، شوخی کلامی، شوخ طبعی در روابط اجتماعی، شوخ طبعی در شرایط استرس آور، پرسشنامه جراتورزی رابرت اچ. دلوتی ( ۱۹۷۹ ) و پرسشنامه ی خودکارآمدی کودکان و نوجوانان وریس ( ۲۰۰۱ ) با ابعاد خودکارآمدی اجتماعی، خودکارآمدی تحصیلی و خودکارآمدی هیجانی می باشد. داده های به دست آمده با استفاده از شاخص های آماری نظیر آزمون ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون گام به گام مورد تحلیل قرار گرفتند. نتایج پژوهش نشان داد که: بین شوخ طبعی والدین با جرات ورزی فرزندان رابطه معناداری وجود دارد. شوخ طبعی والدین با خودکارآمدی فرزندان رابطه معناداری وجود دارد. نتایج رگرسیون گام به گام نشان داد که در گام اول شوخی کلامی والدین و در گام دوم شوخی اجتماعی والدین وارد الگوی پیش بینی شده است و این دو متغیر بیشترین تغییرات خودکارآمدی فرزندان را پیش بینی کرده است، همچنین در گام اول شوخ طبعی در شرایط استرس آور والدین، در گام دوم لذت از شوخی والدین و در گام سوم شوخی کلامی والدین بیشترین پیش بینی را از جرات ورزی فرزندان داشته است.

کلیدواژه ها:

شوخ طبعی والدین ، جرات ورزی و خودکارآمدی