کاربرد مصالح هوشمند در طراحی معماری تعاملی (نمونه موردی: بناهای هوشمند شهر تهران)

معماری تعاملی، معماری است که میتواند با کاربر خود یک تعامل با گفتمان دو سویه را ایجاد نماید و خود را با توجه به نیازهای فردی یا محیطی هماهنگ سازد. در روزگار ما، جمعیت رو به افزایش و زندگی شهری، همراه با مصرف بی رویه انرژی و آلودگی های ناشی از فعالیتهای انسان، معضلی بزرگ در حفظ طبیعت می باشد. به نظر میرسد میتوان با بهره گیری از معماری تعاملی و پایدار با رویکردی به گذشته معماری که جوابگوی نیازهای مادی، معنوی و فرهنگی ساکنان خود بوده، سعی در همراهی با طبیعت داشت و به جای غلبه بر طبیعت و استفاده از انرژی های تجدیدپذیر به جای سوختهای فسیلی از نابودی منابع طبیعی و آلودگی محیط زیست جلوگیری کرد. پیش بینی و آینده نگری همواره مورد توجه مهندسان و پژوهشگرانی بوده است که به تحقق و تولید ابزارهایی برای استفاده از آنها در آینده می پردازند. با مرور تاریخ معماری قرن گذشته در زمینه آینده نگری، خواهیم دید که این آینده عموما بوسیله مصالح و تکنولوژیهایی که در دوران ساخته خواهد شد، تعریف می گردد. این پژوهش با هدف بررسی سهم عاملی خصوصیات مصالح هوشمند صورت پذیرفته است روش تحقیق توصیفی- تحلیلی و بهره گیری از نرم افزار SPSS و تحلیل با آماره استنباطی صورت گرفته است. حجم نمونه با استفاده از جدول مورگان انتخاب می شود. نتایج نشان می دهد که با توجه به نتایج بدست آمده از جدول زیر مشخص گردید که ضریب همبستگی بین متغیرهای فضای تعاملی و خصوصیات مصالح هوشمند به میزان قابل توجهی بالاست (بالای۰. ۷) و می توان با تعریف یکی دیگری را نیز تبیین نمود. بیشترین میزان همبستگی بین دما و اندازه مکان با میزان (۰. ۹۳۸) است وکمترین بین تبدیل انرژی و فشاربدن می باشد.

کلیدواژه ها:

معماری تعاملی ، مصالح هوشمند ، بناهای هوشمند ، شهر تهران