تاثیر استفاده از سین بیوتیک پکتین و لاکتوباسیلوس پلانتاروم بر عملکرد رشد و بیان ژن های مرتبط با رشد بچه فیل ماهی (Huso huso)

به همین منظور هدف از این مطالعه بررسی اثر پکتین و لاکتوباسیلوس پلانتاروم بر فاکتورهای رشد و بیان ژن های GH و IGF فیل ماهی می باشد. به همین منظور تعداد ۱۲۰ بچه فیل ماهی با میانگین وزنی ۳±۱۵ گرم به صورت تصادفی در تانک های ۴۰۰ لیتری توزیع شدند. تیمارها شامل شاهد، جیره حاوی پکتین (۱درصد)، پکتین (۲درصد)، پروبیوتیک L. plantarum (cfu g-۱ ۱۰۷)، پروبیوتیک L. plantarum (cfu g-۱ ۱۰۸)، ترکیب پروبیوتیک L. plantarum (cfu g-۱ ۱۰۷) و پکتین (۱ درصد)، ترکیب پروبیوتیک L. plantarum (cfu g-۱ ۱۰۸) و پکتین (۱ درصد)، ترکیب پروبیوتیک L. plantarum (cfu g-۱ ۱۰۷) و پکتین (۲ درصد) و ترکیب پروبیوتیک L. plantarum (cfu g-۱ ۱۰۸) و پکتین (۲ درصد) بودند. پس از ۸ هفته تغذیه زیست سنجی به منظور ارزیابی فاکتورهای رشد انجام شد و جهت ارزیابی بیان ژن نمونه برداری از مغز و کبد انجام شد. در پایان دوره آزمایش نتایج نشان داد که اگرچه استفاده از پکتین و لاکتوباسیلوس پلانتاروم به صورت منفرد در جیره باعث افزایش عملکرد رشد شد اما بالاترین میزان وزن نهایی، افزایش وزن و نرخ رشد ویژه و کمترین میزان ضریب تبدیل غذایی در ماهیان تغذیه شده با سطح ۲ درصد پکتین و cfu g-۱ ۱۰۸ بود که اختلاف معنی داری با سایر تیمارها و گروه شاهد داشت (P<۰.۰۵). همچنین بیشترین سطح بیان ژن های GH و IGF نیز در این تیمار مشاهده شد و کمترین سطح بیان در گروه شاهد بود. به طورکلی ترکیب پکتین و لاکتوباسیلوس پلانتاروم به ترتیب ۲ درصد و cfu g-۱ ۱۰۸در جیره دارای اثرات مثبت و معنی داری روی عملکرد رشد بچه فیل ماهی می باشد.

کلیدواژه ها:

پروبیوتیک ، پربیوتیک ، عملکرد رشد و بیان ژن