بررسی شرایط لوله گذاری تراشه بدون شل کننده عضلانی با پروپوفول، مپریدین و دوزهای پایین رمی فنتانیل

سابقه و هدف: استفاده از دوزهای بالای رمی فنتانیل و پروپوفول به طور معمول شرایط مطلوبی را جهت لوله گذاری تراشه فراهم می سازد. مطالعه حاضر با هدف بررسی شرایط لوله گذاری تراشه با مپریدین، پروپوفول و دوزهای پایین رمی فنتانیل (۵/۱-۱ میکروگرم بر کیلوگرم) صورت گرفت. مواد و روش ها: پس از تزریق پیش داروی مپریدین و میدازولام، ۶۰ بیمار تحت عمل جراحی ارتوپدی به طور تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم شدند. به بیماران گروه اول رمی فنتانیل با دوز ۱ میکروگرم بر کیلوگرم و به بیماران گروه دوم رمی فنتانیل با دوز ۵/۱ میکروگرم بر کیلوگرم تزریق و لوله گذاری تراشه ۹۰ ثانیه پس از القای بیهوشی با پروپوفول انجام شد. سپس شرایط لوله گذاری با توجه به وضعیت لارنگوسکوپی، طناب های صوتی، شلی فک و سرفه به حالت های عالی، خوب و بد تقسیم گردید. یافته ها: شرایط لوله گذاری در دو گروه تفاوت معنی داری نداشت (۵۶۰/۰ = P). فشار خون متوسط و ضربان قلب نسبت به مقادیر پایه در دو گروه تفاوت معنی داری را نشان داد (۰۰۱/۰ = P)، اما موردی از افت فشار خون و کاهش ضربان قلب که نیاز به مداخله درمانی داشته باشد گزارش نشد. استنتاج: استفاده از مپریدین با دوزهای پایین رمی فنتانیل (۵/۱-۱ میکروگرم بر کیلوگرم) و پروپوفول شرایط عالی و خوبی را جهت لوله گذاری تراشه در بیماران سالم فراهم می سازد.

کلیدواژه ها:

Tracheal intubation ، Propofol ، Remifentanil. ، لوله گذاری تراشه ، رمی فنتانیل ، پروپوفول