نقش میانجیگری در حل و فصل اختلافات بین المللی

جامعه بین المللی جامعه ای است متشکل از کشورهای مستقل با نظام ها و ایدئولوژی های مختلف که بنابر مقتضیات و مصالح ملی خود با یکدیگر روابط متقابل برقرار می نمایند. روابط بین کشورها زائیده مجموعه عوامل قدرت، پیشرفت اقتصادی، نوع حکومت، تاریخ، فرهنگ، موقعیت جغرافیایی کشور و عوامل دیگر می باشد. از آنجا که عوامل فوق نسبت به تمامی کشورها یکسان و یکنواخت نمی باشد مقاصد و اهدافی که کشورهای مختلف درصدد تحصیل آن در صحنه بین المللی هستند راه های دستیابی به آن متفاوت هستند باتوجه به این موضوع است که قانون حاکم در جامعه بین الملل قانون «ناسازگاری و رقابت» است زیرا کشورها برای رسیدن به اهداف و منافع خود با کشورهای دیگر رقابت می کنند. پس با این وجود تعارض و تضاد دولت ها بر سر کسب منافع منجر به ایجاد اختلاف بین آنها می شود که به اختلافات بین المللی معروف هستند. مسلم است که حالت خصومت و اختلاف برای همیشه نمی تواند بین دو یا چند دولت در صحنه بین الملل وجود داشته باشد؛ به عبارت دیگر اختلاف موجود باید به نوعی حل و فصل گردد. در اینجاست که این سوالات مطرح می شوند:با چه وسایلی باید اختلافات بین المللی را حل و فصل نمود؟ بهترین وسیله حل و فصل اختلافات کدامند؟ نحوه به کارگیری این وسایل به چه شکل می باشد؟ در پاسخ به این سوالات گفته می شود که از قدیم الایام وسایل مختلفی برای حل و فصل اختلافات بین دولت ها به کار برده شده است که بارزترین آنها استفاده از زور در اشکال مختلف آن از قبیل فشارهای سیاسی و اقتصادی بوده است.

کلیدواژه ها:

کنفرانس صلح لاهه ، حکمیت در نظام حقوقی اسلام ، مذاکره ، مساعی جمیله ، میانجیگری