جایگاه سیاست در اقتدار ملی از دیدگاه علی(ع)

میزان اقتدار ملی مهم ترین شاخص ارزیابی توانمندی کشورها شمرده می شود و مولفه های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و نظامی از عوامل اثرگذار در آن می باشند  که در بهترین وضعیت بین این عوامل تعامل هم افزایی برقرار می شود، سوال اساسی در این تعامل این است که چه عواملی نقش اساسی و پایه ای دارد و در توسعه کشور دولت مردان به کدامین مولفه باید بیشترین نقش را داده و در توسعه عناصر آن سرمایه گذاری نمایند؟ برای افزایش قدرت و اقتدار ملی به کدامین مولفه باید اولویت سرمایه گذاری و توسعه داد؟ و با چه روشی می توان اولویت بین آنها را تعیین کرد؟با توجه به ویژگی جمهوری اسلامی و الگوی زمامداری آن، دولت مردان در سرمایه گذاری به کدامین مولفه باید اولویت دهند؟ و جایگاه سیاست در این تعامل چگونه باید باشد؟ و سیاست چه ارتباط منطقی می تواند با دیگر مولفه ها داشته باشد؟ تحلیل محتوا در خطبه ها، نامه ها و کلمات قصار باقی مانده از امیرالمومنین(ع) گویای این حقیقت شد که حضرت علی(ع) در مدت زمامداری (الگوی حکومت جمهوری اسلامی ایران) به مولفه فرهنگ اولویت بیشتری می دادند و اولویت دهی ایشان به معنای توسعه و تعمیق مبانی نظری و ارزشی در مولفه های دیگر قدرت و اقتدار ملی می بود به طوری که رفتارهای سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و نظامی امیرالمومنین(ع) در دوره زمامداری بر پایه عناصر خدا محوری، واقع بینی، حق مداری، کمال جویی و انسان محوری شکل، هویت و جهت می گرفت. سیاست نیز از این قاعده مستثنی نبود بلکه دستورات، تصمیم ها و رفتارهای سیاسی و حکومتی امام(ع) از مبانی فوق نشات گرفته و هویت و جهت می یافت و اصول انسانی، خاستگاه سیاست و مقوم ارزش آن است، تا جایی که هرگونه تلاش سیاسی خارج از این چارچوپ، پیروی از هوا و هوس، و زیان و خسران تلقی می شود. این مقاله به پشتوانه پژوهش و تحلیل محتوای نهج البلاغه تهیه شده است.

کلیدواژه ها:

سیاست ، اقتدار ملی ، مولفه های اقتدار ملی ، واقع گرایی ، حق مداری ، کمال جویی ، خدامحوری و انسان مداری