زمینه ها و موانع کاربست مدیریت مدرسه محور در ایران(مطالعه ی موردی: مدیران و معلمان مقطع متوسطه ی اول شهرستان رشتخوار)

مدرسه محوری یا تصمیم گیری مشارکتی در مدرسه، یک بازنگری در مدارس به ویژه مدارس دولتی است که انحصار قدرت تصمیم گیری را از یک ناحیه ی مرکزی به یک مدرسه به منظور بهبود عملکرد آن مدرسه به دنبال دارد. واکاوی ادبیات موجود دلالت بر آن دارد که مدرسه محوری سیاستی عاریه ای از موسسات بخش خصوصی است که در چند سال اخیر از سوی نظام های آموزشی مطرح شده و برای توسعه ی آن تلاش های متعددی صورت پذیرفته است. در این مقاله زمینه ها و موانع کاربست مدیریت مدرسه محور در ایران را به صورت موردی در میان مدیران و معلمان مقطع ابتدایی شهرستان رشتخوار مورد تحلیل و بررسی قرار می دهیم. روش انجام این پژوهش کمی می باشد. جامعه ی آماری شامل مدیران و معلمان مقطع ابتدایی شهرستان رشتخوار می باشد که با استفاده از فرمول کوکران برای بررسی برای تعیین حجم نمونه ۲۴۹نفر به عنوان نمونه ی آماری در نظر گرفته شدند. در این پژوهش برای جمع آوری اطلاعات از سه روش اسناد و مدارک و سوابق ، پرسشنامه و مصاحبه استفاده شده است. در بررسی به عمل آمده از الگوهای مدرسه محوری مشخص گردید که در حال حاضر چهار الگو در کشورهای مختلف مورد استفاده قرار گرفته می شود. بررسی الگوی پیشنهادی مدرسه محوری ایران در بیشتر مشابه الگوی نوع اول است که به مدیران مدرسه اختیارات وسیع تری داده می شود. همچنین مدیر مسئولیت اجرای برنامه را در مدارس بر عهده دارد.

کلیدواژه ها:

مدیریت ، مدرسه محوری ، تصمیم گیری مشارکتی ، شهرستان رشتخوار