اثر تمرینات نوروفیدبک بر اضطراب حالتی-رقابتی ورزشکاران دو و میدانی

مقدمه: این پژوهش به اثر تمرینات نوروفیدبک بر اضطراب حالتی-رقابتی و مولفه های آن در ورزشکاران دو و میدانی پرداخته است. روش کار: این کارآزمایی بالینی به صورت پیش و پس آزمون با ۳ گروه آزمون، شاهد و شم می باشد. از میان ورزشکاران زن و مرد دو و میدانی شهر مشهد در سال ۱۳۹۰تعداد ۳۶ نفر به صورت داوطلبانه و هدف دار انتخاب شدند، نمونه ها به صورت تصادفی در ۳ گروه ۱۲ نفری (آزمون، شم و شاهد) قرار گرفتند. مداخله ی آزمایشی در قالب پروتکل افزایش آلفا در نواحیO۱ و O۲ در مدت ۱۲ جلسه اجرا شد. میزان اضطراب با پرسش نامه ی اضطراب رقابتی ایلی نویز اندازه گیری شد. این پرسش نامه سه عامل مستقل شناختی، جسمانی و اعتماد به نفس را می سنجد. جهت تحلیل داده ها از تحلیل واریانس یک سویه و در صورت معنی داری از آزمون تعقیبی استفاده شد. یافته ها: تفاوت معنی داری بین تمرینات نوروفیدبک و اضطراب بدنی، شناختی و اعتماد به نفس ورزشکاران مشاهده شد. بر اساس نتایج آزمون تعقیبی، اختلاف معنی داری در مولفه های بدنی، شناختی و اعتماد به نفس بین گروه های آزمایش با شاهد و آزمون با شم وجود داشت و بین گروه های شم با شاهد، اختلاف معنی داری مشهود نبود. ارتباط معنی داری بین تمرینات نوروفیدبک و بهبود مولفه های بدنی، شناختی و اعتماد به نفس اضطراب حالتی-رقابتی وجود داشت (به ترتیب ۰۰۱/۰=P، ۰۰۲/۰=P و ۰۰۱/۰=P). نتیجه گیری: به نظر می رسد نوروفیدبک باعث آرامش همراه با هوشیاری، کاهش اضطراب و یکپارچگی مغز می شود و مغز با ترکیب مستمر فعالیت الکتریکی موثر خود در طول جلسات تمرین به تعادل دست پیدا می کند.

کلیدواژه ها:

اضطراب ، رقابتی ، نوروفیدبک ، ورزشکار