بررسی مزیت کشت مخلوط یونجه با گراس های علوفه ای در شرایط فاریاب

کشت مخلوط به عنوان یکی از قدیمی ترین نمونه نظام های پایدار در کشاورزی معرفی می شود. این روش کشت، فرصت استفاده از سودمندی تنوع زیستی را برای کشاورزان فراهم نموده، خسارت احتمالی ناشی از آفات و بیماری ها را کاهش داده و باعث افزایش بهره وری از منابع آب و خاک می شود. کشت مخلوط یونجه با گراس ها در بسیاری از کشورها متداول تر از کشت خالص آنها می باشد. به عنوان مثال استفاده مستقیم از یونجه در چراگاه موجب نفخ دام می شود در صورتی که کشت مخلوط آن با گراس ها ضمن کاهش این خطر یک جیره متعادل و کامل را تامین می نماید. کشت گونه های متعددی از گراس های علوفه ای در کشت های مخلوط به ویژه با گیاه یونجه متداول است، از جمله می توان به گراس هایی چون علف باغ، ری گراس، فستوکا، علف قناری و علف پشمکی نرم اشاره نمود. نتایج تحقیقات در ایران نشان داده است که در کشت های مخلوط، نسبت برابری زمین و عملکرد کمی و کیفی علوفه در کشت مخلوط افزایش یافته است. از بین گراس های علوفه ای بررسی شده، کشت مخلوط یونجه با فستوکا و علف قناری از عملکرد علوفه و همچنین کیفیت مناسب تری نسبت به کشت یونجه با سایر گراس ها برخوردار می باشد.

کلیدواژه ها:

ری گراس ، علف باغ ، علف پشمکی نرم ، علف قناری ، فستوکا ، کشاورزی پایدار ، نسبت برابری زمین