مقایسه توانایی ادراک فضاشناختی دهانی در کودکان طبیعی ۶ و ۷ ساله

هدف: پژوهش حاضر به شناسایی معیارتشخیص شکل از طریق دهانی در کودکان طبیعی ۶ و ۷ ساله شمال و جنوب شهر تهران و همچنین برآورد میانگین مدت زمان تشخیص شکل (سرعت پاسخ دهی) از طریق حس های دهانی توسط این کودکان می پردازد تا بتوان از آن در ارزیابی و درمان اختلالات حس های دهانی و اختلالات تولید گفتار در کودکان سنین مدرسه استفاده کرد. روش بررسی: این پژوهش روی ۲۰۰ کودک ۶ و ۷ ساله طبیعی شمال و جنوب شهر تهران انجام شد که به طورمساوی از دو گروه سنی فوق و از دو گروه جنسی انتخاب شدند. هیچ یک از کودکان مبتلا به اختلالات فکی-دندانی، اختلالات آناتومیک اندام های گویایی، آپراکسی دهانی، مشکلات بینایی و اختلالات اعصاب مغزی کرانیال نبودند. آزمون مورد استفاده از پژوهش حاضر شامل ۲۰ شی بود که به صورت تصادفی داخل دهان افراد قرار داده می شد تا کودک شکل آن را از بین سه گزینه تصویری که در مقابل داشت نشان دهد و سپس درستی و نادرستی پاسخ ها به همراه مدت زمان صرف شده از ارائه هر شیء تا ارائه اولین پاسخ توسط فرد محاسبه شد. یافته ها: میانگین امتیازات در آزمون حسی تشخیص شکل در کودکان ۶ ساله ۱۷/۳۴ و در کودکان ۷ ساله ۱۷/۵۹ از ۲۰ است. تفاوت میانگین این دو گروه سنی معنی دار نیست (۰/۳۱=P). همچنین میانگین مدت زمان تشخیص شکل در ۶ ساله ها ۲/۶۷ ثانیه و در ۷ ساله ها ۲/۸۲ ثانیه است و تفاوت میانگین این دو گروه معنی دار نیست (۰/۱۱=P). علاوه براین کودکان شمال شهر نسبت به کودکان جنوب شهر تهران سرعت پاسخدهی کمتری دارند (۰/۰۰۰=P). همچنین دخترها به نسبت پسرها تنها از نظر زمان به طور معنی داری سریع تر پاسخ می دهند (۰/۰۴۳=P). نتیجه گیری: براساس این پژوهش، میان کودکان ۶ ساله و ۷ ساله، در توانایی درک فضا شناختی دهانی تفاوت قابل ملاحظه ای مشاهده نمی شود. همچنین سرعت پاسخدهی در کودکان جنوب شهر سریع تر از کودکان شمال شهر است. نظر به اهمیت این حس در تولید گفتار، هنجاریابی آن در سنین مختلف توصیه می‎گردد.

کلیدواژه ها:

Oral stereognosis ، Oral senses ، Normal children ، کودکان طبیعی ، درک فضاشناختی دهانی ، حس های دهانی